Co do jakości wykończenia wnętrza, Łada Niva przedstawia poziom charakterystyczny dla wszystkich konstrukcji z ZSRR. Plastiki to najtańsze tworzywa, w dodatku jakość ich spasowania jest po prostu fatalna. W niektórych egzemplarzach do dziś wyczuwalna jest woń wschodniego przemysłu motoryzacyjnego (kto raz poczuł, ten wie o co chodzi). Wyposażenie dodatkowe? O tym praktycznie można zapomnieć.
Należy jednak podkreślić, że przestrzeń dla kierowcy i pasażera jest zadowalająca. Także na tylnej kanapie nie znajdziemy zbyt wielu powodów do narzekania. Skromny jest natomiast bagażnik. 263 litry to zdecydowanie za mało, zwłaszcza że cenną przestrzeń bardzo często zabiera zbiornik na LPG. W przypadku Nivy, to rozwiązanie jest szalenie popularne, nawet na rynkach zachodnich.
Niezawodność? Pod tym względem, Łada Niva nie odbiega od innych radzieckich konstrukcji
W 41-letniej historii samochodu, pod maską Nivy znalazło się kilka jednostek benzynowych i jedna wysokoprężna (1.9 konstrukcji Peugeota, montowany na niektórych rynkach na indywidualne zamówienie). Najczęściej można spotkać dwa silniki z zapłonem iskrowym. Gaźnikowe 1.6, montowane w wersji przed liftingiem, generuje skromne 72 KM. Taka moc pozwala Nivie osiągnąć prędkość około 130 km/h. Rozpędzenie samochodu do 100 km/h wymaga sporej cierpliwości – czas przyspieszenia to 22,5 sekundy. Przy spokojnej jeździe, radziecka terenówka zadowoli się 9-10 litrami benzyny w cyklu mieszanym, rzecz w tym, że niedobór mocy wymaga głębszego wciskania pedału gazu. Wówczas średnie spalanie wzrasta do około 12-13 litrów na setkę. W terenie Niva skonsumuje około 17 litrów paliwa.
Po liftingu, który został przeprowadzony w… 1993 roku, pod maskę Łady trafił silnik o pojemności 1.7 litra. Zasilany jednopunktowym wtryskiem paliwa, generował moc na poziomie 81 KM. W praktyce, osiągi tej wersji tylko nieznacznie przewyższały wariant gaźnikowy. Diametralnych różnic nie ma też w zużyciu paliwa.
Obie jednostki można uznać za dość żywotne, przy czym mniej problemów sprawia poczciwa wersja zasilana gaźnikiem. Nie można jednak powiedzieć, że Niva jest niezawodnym samochodem. Drobne usterki trapią niemal każdy egzemplarz i nie ma w tym nic dziwnego. Jakość montażu we wschodnioeuropejskiej fabryce znacznie odbiegała od zachodnich standardów. Mimo że elektronika w Nivie została ograniczona do absolutnego minimum, to słabe zabezpieczenie przed wodą często skutkuje awarią. Wersję 1.6 zdecydowanie trudniej jest unieruchomić.
Zmorą Łady Nivy jest słabe zabezpieczenie przed korozją. Szukając używanego egzemplarza, warto przeprowadzić szczegółowe oględziny w tym zakresie. Jeżeli „ruda” zaatakowała płytę podłogową, naprawa może nie mieć ekonomicznego uzasadnienia. Skoro rosyjskiemu wszędołazowi daleko jest do doskonałości, to gdzie tkwi tajemnica jego sukcesu?
Łada Niva urzeka przede wszystkim ceną
Jak nie wiadomo o co chodzi, to zwykle chodzi o pieniądze. Na wielu rynkach, Łada Niva była i nadal jest najtańszą terenówką. Na rodzimym rynku producenta, cennik wersji trzydrzwiowej (obecnie noszącej nazwę 4×4, oznaczenie Niva zostało zarezerwowane dla nowocześniejszego samochodu, sprzedawanego pod marką Chevrolet) otwiera kwota 408 510 rubli, co po obecnym kursie przekłada się na około 24 445 złotych. Kupując samochód w Polsce, należy liczyć się z wydatkiem ponad 40 000 złotych, więc Niva wkracza już na terytorium podstawowego Dustera. Za tę kwotę, rumuńsko-francuski SUV nie zaoferuje jednak napędu wszystkich kół, więc nawet nie zbliży się do terenowej dzielności Nivy. Zakup używanego egzemplarza z początku lat 90., w stanie do doinwestowania, to wydatek rzędu 2-3 tysięcy złotych. Za kwotę 5-6 tysięcy złotych, staniemy się właścicielem lepiej utrzymanej Łady z drugiej połowy lat 90. Kilkuletnie Nivy można nabyć za 15 tysięcy złotych.
Śmiesznie tanio przedstawiają się też ceny części zamiennych. Kilka-kilkanaście złotych za tuleję wahacza, kilkadziesiąt złotych za pompę paliwa, mniej niż 200 zł za kompletne sprzęgło – na tle zachodnioeuropejskiej i azjatyckiej konkurencji, utrzymanie Nivy kosztuje grosze. Prosta konstrukcja sprawia, że podstawowe naprawy i czynności serwisowe bez problemu wykona amator z podstawową znajomością tematu mechaniki pojazdowej. Kolejny plus na konto Łady.
Łada Niva – czy warto?
Niva, zwłaszcza w wersji przedliftowej, to dziś pełnoprawny klasyk. Do rosyjskiej terenówki nie należy jednak podchodzić jak do inwestycji. Łada raczej nie stanie się poszukiwaną perełką, jednak nie znaczy to, że nie jest warta zainteresowania. Przyjemność jazdy wybitnie oryginalnym youngtimerem jest ogromna, oczywiście jeżeli zaakceptujemy wszystkie wady ponad 40-letniej konstrukcji. Łada Niva to także idealna propozycja dla początkujących (i nie tylko) miłośników jazdy w terenie. Samochodu za kilka tysięcy nie szkoda „wrzucić” nawet w bardzo ciężkie warunki, a koszty napraw sprawiają, że popełnione na trasie błędy nie będą szczególnie bolesne. To także idealna propozycja dla właścicieli leśnych działek, którzy samochodu terenowego potrzebują kilka razy w roku. Także w tej roli Niva sprawdzi się znakomicie. Poza tym, temu autu nie sposób odmówić uroku. Ma swoje wady, ale to właśnie one definiują jego charakter.
1. CC BY 2.0; autor: dave_7; źródło: wikimedia
2. CC BY 2.0; autor: dave_7; źródło: wikimedia
