Powojenne losy samochodu
W 1945 roku na nowo rusza produkcja Volkswagena Typ 1 na zamówienie angielskiej armii. Początkowo z powodu deficytu niezbędnych materiałów rozkręca się ona powoli, jednak już w ciągu pierwszych trzech lat wyprodukowano 20 tysięcy egzemplarzy. Warto zauważyć, że samochód nie mógł być sprzedawany osobom prywatnym. Gdyby nie to ograniczenie wyprodukowano by znacznie więcej popularnych Garbusów. Po roku 1949 zezwolono na sprzedaż auta również prywatnym klientom, fabryka na powrót stała się niemiecka, a tempo produkcji wzrosło drastycznie. W 1955 roku z taśmy produkcyjnej zjechał milionowy egzemplarz. W tym czasie Volkswagen pojawił się także w Stanach Zjednoczonych, gdzie również zdobył popularność. Nikt nie mógł przewidzieć, że za kilkanaście lat stanie się symbolem kulturowej rewolucji. Samochód w tamtych latach napędzany był między innymi jednostką o mocy 35 KM, która pozwala na uzyskanie maksymalnej prędkości 115 km/h przy spalaniu oscylującym na poziomie 6,7 l na 100 km.
Lata pięćdziesiąte to również okres wielu modernizacji „Garbusa”. Dotyczyły one zarówno tego, co kryło się pod jego maską, jak i nadwozia. Do sprzedaży wprowadzono silnik diesla, moc podstawowej jednostki została zwiększona, a od 1957 roku w aucie montowano opony bezdętkowe. Zmiany nadwozia obejmowały głównie układ i rozmiar okien. Nieco wcześniej zaczęto również produkować wersję kabriolet, która spotkała się z ciepłym przyjęciem ze strony klientów. Kolejne lata przynosiły następne zmiany, jednak charakterystyczna bryła pozostała wizytówką auta aż do oficjalnego zakończenia jego produkcji.
„Garbus” zwiedza Stany Zjednoczone
Eksport samochodu do Stanów Zjednoczonych rozpoczął się w 1949 roku. Volkswagen z miejsca zdobył popularność. Na prawdziwe szaleństwo jednak przyszło mu poczekać do lat 60. i 70., czyli do czasów dzieci-kwiatów i przystanku Woodstock. Hipisi pokochali Garbusa, a rysunki, którymi ozdabiali jego karoserię, nadawały mu niepowtarzalnego charakteru. W późniejszym czasie równie wielką popularność zdobył Volkswagen Transporter T1, którego zbudowano na bazie płyty podłogowej Garbusa.
Wracając jednak do małego „żuczka”, bo tak został nazwany w USA, to stał się on niezwykle popularny wśród gwiazd kina, czy muzyki. Pojawiał się w wielu filmach, jeździły nim gwiazdy Hollywood, nawet John Lennon posiadał własny egzemplarz. Samochód stał się społecznym fenomenem opisywanym przez wielu socjologów. Chociaż w Stanach Zjednoczonych pisał oddzielną historię, to również w Europie nikt o nim nie zapomniał. Zdobywał uznanie na coraz to nowych rynkach i wciąż produkowano go w ogromnych ilościach.
Cały świat produkuje „Garbusa”
Początkowo przez kilkadziesiąt lat samochód był produkowany w Niemczech. Najpierw w macierzystym zakładzie w Wolfsburgu, a następnie w kolejnych mieszczących się w Hanowerze, Kassel, Emden oraz Braunschweig. W roku 1972 Garbus pobił rekord Forda T – został wyprodukowany w większej ilości wynoszącej 15.007.034 egzemplarzy. W latach 70. zakończyła się produkcja auta w Niemczech. Rok 1974 to koniec produkcji w Wolfsburgu, natomiast w 1978 w Emden zmontowano ostatni egzemplarz. Garbus był oczywiście wciąż produkowany jednak już w innych państwach takich jak Belgia czy Meksyk. Niewielki Volkswagen był prawdziwym podróżnikiem, gdyż produkowano go niemal na wszystkich kontynentach w 20 różnych państwach. Koniec produkcji nastąpił w 2003 roku. Dokładnie 30 lipca z taśmy montażowej w miejscowości Puebla w Meksyku zjechał ostatni egzemplarz oznaczony numerem 21.529.464, a nazwany „El Rey”, co oznacza ni mniej, ni więcej tylko Król.
Tak zakończyła się piękna historia samochodu, który w znacznym stopniu wpłynął na kształt historii i to nie tylko motoryzacyjnej.
Zobacz także: Chevrolet Corvette C1, czyli jak ciężko stać się legendą
