Lublin 51 – bliźniaczy pojazd radzieckiego GAZa-51
Lublin 51
Lublin 51, a GAZ-51
W roku 1951 doszło do prezentacji polskiego samochodu ciężarowego o małej ładowności, stanowiącego licencyjną wersję radzieckiego GAZa-51. Jednak zanim do tego doszło, to jeszcze w czasie wojny podjęto prace nad nową ciężarówką. Dopiero w roku 1946 rozpoczęto produkcję seryjną GAZa-51 w zakładzie GAZ w Gorki. Z kolei ze względu na duże zapotrzebowanie w latach 1950-1952 model ten produkowany był również w Irkucku.
W Polsce produkcję seryjną rozpoczęto dokładnie 7 listopada 1951 roku, jednak już w grudniu 1948 roku zapadła decyzja o rozpoczęciu w Lublinie, a dokładniej w przedwojennych zakładach niemieckiej firmy Lilpop, Rau i Loewenstein, produkcji samochodów ciężarowych. Umowa licencyjna ze stroną radziecką podpisano 22 lipca 1950 roku. Według początkowych założeń roczna produkcja zakładu miała wynosić około 12 tysięcy egzemplarzy, jednak pod koniec 1950 roku zwiększono postanowienia produkcyjne do poziomu 25 tysięcy sztuk rocznie. Pierwszy egzemplarz tego samochodu zmontowany został 7 listopada 1951 roku z importowanych części z ZSRR.
Lublin 51
Nadwozie Lublina 51 osadzone zostało na podłużnicowej, nitowanej ramie wykonanej z blachy tłoczonej. W układzie jezdnym zastosowano przednią sztywną oś zawieszoną na półeliptycznych resorach piórowych oraz 2 hydraulicznych amortyzatorach ramieniowych. Z kolei z tyłu zastosowano most napędowy zawieszony na półeliptycznych resorach piórowych, wspartych dodatkowo przez pomocnicze resory piórowe. Zastosowano też przekładnię kierowniczą ze ślimakiem globoidalnym. Tak jak i części tak i silnik został importowany. Lublina napędzał 6-cylindrowy rzędowy silnik benzynowy typu M-51 o pojemności 3480 cm³ i maksymalnej mocy 70 KM. Jednostka ta zblokowana została z 4-biegowa manualną, niesynchronizowaną skrzynią biegów.
Samochód ciężarowy wyposażono w kabinę z wysuniętym silnikiem. Szkielet kabiny wykonano z drewna, a pokryto je wodoodporną sklejką. Poszycia boczne oraz maskę silnika i błotniki wykonano z blachy stalowej, natomiast dach pokryto dermatoidem. W trakcie produkcji przeprowadzono modernizacje. Zastosowano wtedy nowy typ gaźnika ze sterowanym podciśnieniowo oszczędzaczem, zastąpiono podciśnieniowy system napędu wycieraczek silnikami elektrycznymi oraz wprowadzono do produkcji kabinę o konstrukcji w pełni metalowej co miało na celu zapewnić bezpieczeństwo podróżującym. Pomimo modernizacji nie udało się wyeliminować podstawowych wad tego pojazdu takich jak zbyt mała ładowność oraz wysokie zużycie paliwa.
Na podwoziu FSC Lublin 51 montowano też różne wersje zabudów. Najpopularniejsza była oczywiście skrzynia ładunkowa. Po za tym budowano nadwozia furgonowe produkowane przez Zakłady Budowy Nadwozi Samochodowych w Nysie, nadwozia kin objazdowych, warsztaty naprawcze oraz nadwozia sanitarne typu N-243, produkowane przez Zakłady Budowy Nadwozi Samochodowych w Jelczu.
Lublina 51 w 1959 roku zastąpił samochód dostawczy FSC ŻUK A 03, który został opracowany przez polskich konstruktorów. Łącznie wyprodukowano 17 479 egzemplarzy ciężarówki FSC Lublin 51.
GAZ-51 jak się okazało nie tylko był produkowany na licencji w Polsce, ale też w Korei Północnej i Chinach.