Michał , dlaczego akurat Syrenka?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy cofnąć się w czasie do października 1977 roku. To właśnie wtedy mój dziadek zdecydował się na zakup nowszego auta, ponieważ jego Mikrus stał się w pewnym momencie niewystarczający. W taki sposób wybór padł na trochę bardziej cywilizowany samochód, czyli omawianą Syrenę.
Więc dużą rolę odgrywa sentyment?
Jak najbardziej jest to prawda. Od momentu zakupu miną wkrótce 42 lata, a co za tym idzie sentyment jakim darzę ten samochód jest trudny do opisania w paru słowach. Jestem trzecim pokoleniem w rodzinie, które jeździ tym samym autem, a coś takiego nie zdarza się często, bo tu już nie chodzi o pieniądze. Samochód musiał w jednych rękach przetrwać swój najgorszy okres, czyli lata 80-90, gdy był uznawany za pośmiewisko i Syreny trafiały na złomowiska jedna po drugiej. Wtedy nikt nie patrzył na to jak na klasyka. Mało tego nikt nie spodziewał się, że za ćwierć wieku Syrena znów stanie się samochodem pożądanym i docenianym. Gdyby ktoś mi w latach ’90 zadał pytanie czy Syrena kiedykolwiek będzie droższa od Mercedesa W124, to dałbym sobie rękę uciąć, że tak się nie stanie. Problem byłby taki, że dziś nie miałbym ręki.
Dziadek również dbał o nią jak o klasyka, czy dopiero przy Tobie odzyskał młodość?
Mój dziadek nie traktował nigdy tego samochodu jako coś „więcej”. Dla niego były to tylko zwykłe cztery kółka, mające wozić go od punktu A do punktu B. Największy i tak naprawdę jedyny wkład w Syrenę miał i nadal ma mój tata, który zajmował się nią jeszcze zanim ukończył 18 lat i zdał prawo jazdy. Skrzynie biegów wyremontował w wieku 16 lat i do dziś nie wymaga żadnych napraw za wyjątkiem zwykłych wymian oleju. To był jednak początek jego wysiłków przy Syrenie, ponieważ w 2009 roku została samodzielnie przez niego odrestaurowana.
W jakim była stanie? Wymagała dużego wkładu pracy?
Wkład pracy niestety musiał być bardzo duży. Syrena w 1986 roku została wyrejestrowana, ponieważ stan blacharski już wtedy nie pozwalał, aby ją normalnie użytkować. Dodajmy do tego prawie 25 lat stania pod płotem i efektem będzie rdza w każdym zakamarku. Nie ukrywam, że jest to trochę bolesne, gdy samochód tak naprawdę nie przechodzi remontu, tylko bardziej rekonstrukcje. Ma się świadomość, że nie jest to w pełni ten sam samochód, który ogląda się na starych zdjęciach z lat 80. Każdą oryginalną część na której wyjechała z fabryki postaraliśmy się jednak zachować i kilka takich się znajdzie jak chociażby kierownica i wszystkie szyby.
Jakie macie wspólne wspomnienia?
Całkiem sporo tego już jest, ponieważ przez ostatnią dekadę udało nam się zjeździć całą Polskę od morza po góry. Pierwszym wyjazdem po remoncie były wakacje w Kołobrzegu w 2010 roku a następnie do Lublina, Zakopanego, Rzeszowa i dwa wyjazdy do Bielska-Białej. Zdecydowanie nie jest to Syrena, która tylko stoi w garażu i wyjeżdża zaledwie kilka razy do roku.
Jeździcie na jakieś zloty?
Kiedyś dużo jeździliśmy i nadal jeździmy, ale znacznie rzadziej. W zeszłym roku na zlocie w Mińsku Mazowieckim udało się Syrenie zdobyć nagrodę główną od Burmistrza miasta czego się totalnie nie spodziewałem i musieli po mnie dzwonić, bo podczas rozdania nagród byłem zupełnie gdzie indziej. Oczywiście jest to bardzo miłe wyróżnienie, ponieważ fajnie gdy ludzie doceniają fakt, że jest to jedyny w pełni Polski samochód i jest doceniany o wiele bardziej niż samochody innych zachodnich krajów z podobnych lat.
Jak ludzie reagują na widok Syrenki?
Bardzo pozytywnie! W szczególności mówię tu o osobach starszych, które pamiętają Syrenki z lat swojej młodości. Z pewnością miło musi być im zobaczyć coś czym jeździli lub byli wożeni w dzieciństwie, bo przychodzą różne wspomnienia. Często zaczepiają mnie i kończy się na opowieści o ich dawnych Syrenach i mogę usłyszeć wiele ciekawych historii, których aż nie chcę się przestawać słuchać, bo z każdej wynika jeden morał. Syrenami da się normalnie jeździć na co dzień i nie są awaryjne jak się mówi.
A jak regularnie nią jeździsz?
Potrafię prawie codziennie. Wiem, że mało kto w to uwierzy w dzisiejszych czasach, ale ten samochód jest naprawdę niezawodny. Ponad 5000km od ostatniej awarii i dalej jeździ. To wóz do którego nie trzeba zabierać ze sobą narzędzi w tym nawet klucza do świec. W ciągu dwóch ostatnich lat przejechałem około 6000 kilometrów, a w samym marcu tego roku udało się prawie 700km po samych okolicach. Dla mnie to najlepszy sposób na spędzanie wieczorów, więc kilometry lecą i będą ciągle lecieć.
Jaka to wersja, silnik i rocznik?
Jest to „sto trójka” z początku 1964 roku, która została obdarzona dwucylindrowym sercem o mocy 27 koni. Oczywiście jest to dwusuw, więc ma ten swój charakterystyczny błękitny dymek o specyficznym zapachu. Jedni go kochają a drudzy nienawidzą a ja jestem z tych pierwszych. Warto wspomnieć, że jest to jedna z pierwszych „103”, ponieważ fakt, że FSO wprowadzało zmiany kiedy chciało powoduje, iż pierwsze 103 z ’63 będą się różnić od ostatnich z ’66. Mowa tutaj oczywiście o szczegółach jak chociażby przełożenie zbiornika paliwa spod maski do bagażnika, usunięcie napisów na błotnikach czy też lakierowanie tylko w jeden kolor.
Jaką planujesz przyszłość?
Planować można wiele rzeczy, a czas i tak swoje pokaże, dlatego zbyt wiele nie chcę planować. Mam tylko jeden konkretny cel wobec niej. Ma mnie przeżyć będąc cały czas w dobrej kondycji. Gdyby samochody były żywymi istotami to ta konkretna Syrenka nie mogła by sobie wymarzyć lepszej przyszłości 🙂
A jeśli Ty masz auto z ciekawą historią i chcesz się nią podzielić z nami i naszymi czytelnikami napisz do mnie na adres jacek.klasyki@gmail.com
A jeśli lubisz stare polskie samochody zapraszam do przeczytania artykułu o Warszawie.
