Cukrzyca typu 2, znana również jako cukrzyca starcza, jest najczęściej występującym na świecie typem cukrzycy. Przyjmuje się, że istnieją dwie przyczyny zachorowania na cukrzycę tego typu. Pierwszy czynnik ma podłoże genetyczne, a jest to upośledzenie wydzielania insuliny. W drugim przypadku mówimy o insulinooporności czyli oporności na działanie insuliny. Tutaj najczęściej winowajcą jest niewłaściwy tryb życia chorego. Czasami na pograniczu autodestrukcji. Podejmując odpowiednie działania, można zminimalizować zagrożenie wystąpienia powikłań cukrzycowych. Cukrzyca typu 2 – insulinoniezależna.
Cukrzyca typu 2 – insulinoniezależna – przyczyny
Ten rodzaj cukrzycy nazywana jest również cukrzycą dorosłych, a dawniej znana była pod nazwą „cukrzyca starcza”. Z pewnością główną przyczyną jej wystąpienia jest insulinooporność, niezdrowy tryb życia, brak aktywności fizycznej. Inną, niezwykle istotną przyczyną cukrzycy typu 2 jest upośledzenie wydzielania insuliny. Osoby znajdujące się w grupie ryzyka, by uniknąć rozwoju cukrzycy, szczególną uwagę powinny przywiązać do odpowiednio zbilansowanej diety i prowadzenia zdrowego stylu życia. Powstawaniu cukrzycy typu 2 sprzyjają również inne choroby i dolegliwości. Do najczęstszych z nich zaliczymy: choroby trzustki, zespół policystycznych jajników choroby układu krążenia, nadciśnienie tętnicze. Cukrzyca typu 2 rozwija się w ukryciu, czasami nawet latami. W początkowej fazie nie daje żadnych niepokojących objawów. Cukrzyca typu 2 jest chorobą dziedziczną. Ze względu na epidemię otyłości wiek zachorowania na cukrzycę typu 2 znacznie się obniżył. Cukrzyca typu 2 obecnie występuje coraz częściej u otyłych osób w młodszym wieku, niekiedy nawet u nastolatków.
Cukrzyca typu 2 – insulinoniezależna – objawy
Jednym z pierwszych, łagodnych objawów wskazujących na rozwój cukrzycy typu 2 można zaliczyć wzmożone pragnienie. Z tym wiąże się, częste oddawanie moczu. Wzmożone pragnienie, czyli polidypsja, jest wynikiem wysokiego stężenia glukozy we krwi, które organizm stara się obniżyć poprzez rozcieńczenie. Napady „wilczego głodu”. Insulina transportuje glukozę do komórek, które wykorzystują cukier do produkcji energii. Gdy ilość insuliny jest upośledzona, utrudnia transport glukozy, na co organizm reaguje zwiększonym apetytem. Uczucie głodu może pojawić się nawet po jedzeniu. Dostarczanie organizmowi większych ilości cukru nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Cały czas brakuje hormonu umożliwiającego przedostanie się go z krwiobiegu do narządów. Mimo zwiększonego spożycia pokarmów, masa ciała może spadać. Dlatego komórki pozbawione glukozy poszukują innych źródeł energii. W pierwszej kolejności sięgają po rezerwy energetyczne zmagazynowane w mięśniach i tkance tłuszczowej. Przy cukrzycy typu 2 częściej występują zakażenia układu moczowego, pochwy oraz skóry.
Cukrzyca typu 2 – insulinoniezależna – powikłania
W miarę upływu czasu, nie leczona cukrzyca typu 2 prowadzi do poważnych zmian w organizmie chorego. Podwyższone czy wręcz wysokie stężenie glukozy w krwi, trwające wiele lat prowadzi do uszkodzenia małych naczyń krwionośnych. W gałce ocznej pojawiają się patologiczne naczynia krwionośne, pęknięcia tętniczek lub ich niedrożność. Nie leczona retinopatia może doprowadzić nawet do ślepoty. Wieloletnia hiperglikemia uszkadza układ nerwowy doprowadzając do neuropatii cukrzycowej. Prowadzi to do: skurczów mięśni, u mężczyzn problemów z erekcją, mrowienia kończyn, zaników czucia powierzchniowego i głębokiego. Cukrzyca prowadzi do rozwoju przewlekłych powikłań – na świecie co kilka sekund z powodu cukrzycy amputuje się stopę (zespół stopy cukrzycowej), cukrzyca jest najczęstszą przyczyną ślepoty, najczęściej dializowani są chorzy z powodu niewydolności nerek na tle cukrzycowym. Rozwijająca się latami cukrzyca typu 2 bez wątpienia może prowadzić do wielu niebezpiecznych powikłań.
Cukrzyca typu 2 – insulinoniezależna – leczenie
Leczenie chorych z cukrzycą typu 2 polega głównie na uregulowaniu zaburzeń metabolicznych oraz na zmianie stylu życia. Polega na: utrzymaniu poziomu cukru w granicach 90–140 mg/dl, stężenia hemoglobiny glikowanej w granicach 6-7%, obniżeniu ciśnienia tętniczego poniżej 130/80 mm Hg, obniżeniu stężenia cholesterolu – frakcji LDL do 100 mg/dl, utrzymaniu stężenia cholesterolu – frakcji HDL powyżej 50 mg/dl u kobiet i powyżej 40 mg/dl u mężczyzn, obniżeniu stężenia triglicerydów do poniżej 150 mg/dl, prawidłowej diecie, w której należy uwzględnić rodzaj terapii (czy chory bierze insulinię czy też leki doustne), aktywności fizycznej i samokontroli. Niektórzy chorzy na cukrzycę typu 2 nie muszą przyjmować leków. Wystarczy stosowanie odpowiedniej diety dla cukrzyków i dobrany przez lekarza program ćwiczeń fizycznych. Cukrzycy z nadciśnieniem tętniczym powinni zmniejszyć spożycie soli do 6 gramów na dzień.
Wszyscy chorzy muszą przede wszystkim zrezygnować z palenia papierosów. Zmniejszenie masy ciała u osób z nadwagą lub otyłych znacznie poprawia wyrównanie cukrzycy, obniża ciśnienie tętnicze oraz stężenie złego cholesterolu i trójglicerydów. Bywa, że z upływem czasu takie leczenie już nie wystarcza. Dla osiągnięcia prawidłowego poziomu cukru niezbędne jest stosowanie doustnych środków przeciwcukrzycowych, a z czasem również insuliny.
Zapraszam do obejrzenia materiału video: Cukrzyca typu drugiego – fakty i mity
Może cię również zainteresować: Insulinooporność – czyli co
