Ludobójstwo w Europie XX wiek, to tylko wycinek tego do czego zdolne są zdegenerowane społeczeństwa prowadzone przez chorych umysłowo przywódców. Ludobójstwa nie wymyślono w czasach współczesnych, na przestrzeni dziejów są dziesiątki przykładów kiedy dochodziło do takich zbrodni.
Niestety formuła artykułu pozwoli na przytoczenie tylko kilku przykładów z ostatnich 100 lat i tylko w Europie.
Na początek definicja ludobójstwa którą stworzył polski prawnik żydowskiego pochodzenia Rafał Lemkin.
Ludobójstwo ang. genocide, termin utworzony 1944 przez polskiego prawnika żydowskiego pochodzenia Rafała Lemkina. Określał on masowe zabijanie lub eksterminację grup ludzkich, przyjęty w prawie międzynarodowym po II wojnie światowej. Po raz pierwszy został określony prawnie w 1945 r. w akcie oskarżenia przeciwko głównie przestępcom wojennym III Rzeszy przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze jako „eksterminacja rasowych i narodowych grup ludności cywilnej pewnych okupowanych terenów w celu zniszczenia określonych ras oraz warstw, narodów i ludów, grup rasowych i religijnych, a w szczególności Żydów, Polaków, Cyganów i innych”. Zgromadzenie Ogólne ONZ w rezolucji z 11 XII 1946 stwierdziło, że jest zbrodnią w obliczu prawa międzynarodowego, sprzeczną z duchem i celami Narodów Zjednoczonych i potępioną przez cywilizowany świat.
Prace R.Lemkina stały się podstawą do podpisania 9 grudnia 1948 r. konwencji ONZ w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa. Artykuł II ostatecznie zdefiniował ludobójstwo jako czyn „dokonany w zamiarze zniszczenia w całości lub części grup narodowych, etnicznych, rasowych lub religijnych, jako takich”.
Ludobójstwo w Europie XX wiek Mec jeghern zwany pierwszym Holokaustem
Pierwszym przykładem działania mającego na celu wyniszczenie narodu jest czystka etniczna Ormian. Przeprowadzona w latach 1915–1917 przez Turków.
Odpowiedzialność za decyzję o zagładzie Ormian spoczywa na rządzącym ówcześnie Turcją triumwiracie – Enwer Pasza, Talaat Pasza i Dżemal Pasza. Postanowiono oczyścić”, regiony wschodniej Turcji, na których od wieków dominowali Ormianie i które były historycznie ziemiami wchodzącymi w skład tzw. Wielkiej Armenii.
Ludobójstwo rozpoczęło się 24 kwietnia 1915 r., kiedy to władze tureckie przeprowadziły masowe aresztowania ormiańskiej inteligencji świeckiej i duchownej. Większość więźniów zgładzono. Deportowano pozostałych Ormian, niezależnie od wieku i płci. Tych, którzy przetrwali „marsze śmierci”, zamykano w obozach koncentracyjnych, gdzie dobijały ich oddziały wojska tureckiego. Miasta i wioski ormiańskie, zniszczono lub zasiedlali je Turcy, Arabowie lub Kurdowie.
Jak podaje Grzegorz Kucharczyk w książce „Pierwszy holocaust XX wieku” deportacje prowadziły do wyniszczenia narodu ormiańskiego, o czym świadczą liczby – np. z 18 tys. Ormian wywiezionych z Harput i Sivas dotarło do obozu pod Aleppo 185 kobiet i dzieci. Z 19 tys. którzy wyruszyli z Erzurum, przeżyło tylko 11.
Turecki minister spraw wewnętrznych tak pisał do swoich podwładnych. „Nie będzie żadnego postępowania sądowego za ekscesy popełnione przez ludność podczas drogi wobec wiadomych osób; ekscesy służące celowi, do którego dąży rząd”.
Liczbę ofiar mec jeghern szacuje się na ok. 1,5 mln. Ormianie, którzy ocaleli, w większości uciekli za granicę. Plan Turków okazał się skuteczny ponieważ w 1912 r. imperium osmańskie zamieszkiwało ok. 2,1 mln Ormian, o tyle w 1922 r. było ich już tylko 150 tys.
Ormianie, jako naród wykształcony, zadbali o zgromadzenie dużej ilości świadectw pozwalających odtworzyć przebieg mec jeghern, jak sami nazwali ludobójstwo, jakiego dopuścili się na nich Turcy.
Ludobójstwo w Europie XX wiek Hołodomor na Ukrainie
Jak zagłodzić 4 miliony ludzi w spichlerzu Europy pokazali Sowieci w Ukrainie w latach 1932–1933. Głód był konsekwencją prowadzonych z premedytacją działań komunistów na opór ukraińskich chłopów zmuszonych do przymusowej kolektywizacji. Kolektywizacja została zarządzona przez Stalina w 1930 r. Do niemożliwych do zrealizowania poziomów podniesiono przymusowe kontyngenty, jakie musieli oddawać państwu chłopi. Egzekwowaniem zajmowały się wysyłane na wieś specjalne oddziały czekistów i fanatycznych aktywistów z organizacji młodzieżowych. Stalin osobiście opracował bardzo represyjny dekret potocznie zwany prawem pięciu kłosów. Za zerwanie takiej liczby na kołchozowym polu groziła kara śmierci lub dziesięć lat łagru.
Terror i rekwizycje zboża przeznaczonego na siew, a także zapasów niezbędnych do wyżywienia rodzin chłopskich wywołały w 1932 r., a przede wszystkim wiosną 1933 r. gigantyczną falę głodu. Początkowo chłopi próbowali przeżyć zjadając wszystko: psy, koty, szczury, owady, rośliny, korę z drzew itp. Ludzie decydowali się na akty kanibalizmu. „(…) Często zabija się żebraków, którzy proszą, aby ich przenocować, osoby samotne, bezdomne dzieci. Zamordowani są zjadani” donosił lwowski dziennik „Diło” w 1933 r.
W czasie Wielkiego Głodu, rząd sowiecki eksportował 18 mln kwintali zboża „na potrzeby uprzemysławiania kraju”. Hołdomor miał charakter antyukraiński a jego celem było osłabienie narodu wykazującego silne tradycje niepodległościowe i nacjonalistyczne. Był jednym z frontów walki bolszewików z grupami społecznymi, które stawiały opór ich zbrodniczej ideologii. Można jednak podejrzewać, że chodziło zarówno o jedno, jak i o drugie.
Kierownik referatu „Wschód” w II Oddziale Sztabu Głównego tak opisywał sytuację na Ukrainie:
„Głód na Ukrainie bardzo wielki. Wsie liczące ongiś 5–6 tysięcy ludności, zamieszkiwane są obecnie (15 czerw.) przez 20–30 rodzin. Z powodu braku ludzi do grzebania trupów w niektórych wsiach początkowo trupy były wrzucane do piwnic opustoszałych domów, a kiedy zabrakło ludzi trudniących się wrzucaniem trupów do piwnic, trupy leżały nie chowane przez dłuższy czas w domu. Na porządku dziennym trupów nie chowało się przez 3–4 dni. W związku z tym w niektórych, wymarłych prawie zupełnie wsiach, panuje smród nie do zniesienia”.
W wyniku zaplanowanego przez Sowietów zagłodzenia innych mieszkańców ZSRR, zmarło od 1,5 do 3 milionów mieszkańców Kazachstanu.
Ludobójstwo w Europie XX wiek Porajmos cygański holokaust
Cyganów potraktowano w ten sam sposób jak Żydów i w tak samo eksterminowano. Porajmos (w jęz. romskim – pochłonięcie) mało kto o tym wie.
Romowie oraz spokrewnieni z nimi Sinti, są powszechnie nazywani w Europie Cyganami. Po dojściu Hitlera do władzy okazali się problemem dla nazistowskich ideologów, ponieważ pochodzili bezpośrednio od Ariów. Byli więc bardziej „aryjscy” niż Niemcy. Wymyślono więc teorię, że jest to gałąź zdegenerowana, dość szybko pojawił się pomysł całkowitego ich wyeliminowania. Jako lud koczowniczy uznawano ich za grupę aspołeczną. W 1935 r. rozszerzono na nich ustawy norymberskie, zaczęto ich także przymusowo sterylizować. Już w 1936 r. duet niemieckich antropologów – dr Robert Ritter i Eva Justin – wysnuł wniosku, że Cyganie stanowią „niebezpieczeństwo dla rasy” i muszą być „wyeliminowani”.
Po wybuchu wojny Reichsführer Heinrich Himmler był gotów się do deportowania Romów poza Europę podobnie jak w wypadku Żydów. Sytuacja zmieniła się w 1942 kiedy zdecydowano o ich zagładzie. Ze względu na mniejszą ilość mordowano ich na miejscu lub zamykano w gettach żydowskich. Później trafiali do obozów zagłady. Najwięcej Cyganów trafiło do Birkenau, gdzie utworzono dla nich specjalny podobóz rodzinny.
W eksterminacji uczestniczyli też sojusznicy Hitlera: Węgry, Słowacja, a przede wszystkim Rumunia (11 tys. zabitych w obozie koncentracyjnym w Transnistrii) i chorwaccy ustasze (ok. 20 tys. zamordowanych w obozie w Jasenovacu. Przyjmuje się, że w czasie II wojny światowej zamordowanych zostało od 300 do 600 tysięcy Romów, czyli od 30 – 60% przedwojennej populacji w Europie.
Z pewnością warto przekazać 1% na rzecz: Fundacji Emanio Arcus
Słuchaj także Radia Bezpieczna Podróż
Żeby wiedzieć więcej czytaj Deportacja Polaków na Sybir i Stalin Putin = Hitler Merkel
