Łucznictwo osób z niepełnosprawnością

Łucznictwo osób z niepełnosprawnością – parałucznictwo. Łucznictwo uprawiane w Polsce było od dawna. Nie miało ono jednak formy zorganizowanej. Dopiero w latach 1923–26 podjęto próby utworzenia nowej dyscypliny sportowej, w efekcie – w 1927 r. – powstał Polski Związek Łuczniczy. To sport zarówno dla osób sprawnych, jak i tych z dysfunkcjami, najczęściej ruchowymi i neurologicznymi. Łucznictwo jako dyscyplina obecna jest na igrzyskach olimpijskich od pierwszej ich edycji. Podobnie jest z łucznictwem osób z niepełnosprawnością. Parałucznictwo bez wątpienia, okazało się prekursorem sportu osób niepełnosprawnych w ogóle. Przede wszystkim wszystko zaczęło się od jednej osoby.

Łucznictwo osób z niepełnosprawnością – dr Ludwig Guttmann

Neurolog dr Ludwig Guttmann był dla igrzysk paraolimpijskich tym, kim Pierre de Coubertin dla ruchu olimpijskiego. Przed II wojną światową pracował w szpitalu we Wrocławiu. W 1939 r., po wybuchu wojny, zmuszony był do emigracji. Wyjechał do Anglii. Dr Guttmann zawsze twierdził, że sport – a w tym łucznictwo – idealnie nadaje się do rehabilitacji ruchowej osób niepełnosprawnych zarówno tych po wypadkach, jak i z różnymi schorzeniami neurologicznymi.

• 

• 

W 1944 r. brytyjski rząd zwrócił się do niego o założenie Narodowego Centrum Urazów Kręgosłupa w Stoke Mandeville. Widząc sukcesy rehabilitacyjne poprzez sport, w ośrodku tym – po raz pierwszy w historii – zorganizował igrzyska sportowe dla osób niepełnosprawnych, znane później na świecie jako Stoke Mandeville Games. Odbyło się to w dniu otwarcia pierwszych po 12-letniej przerwie – igrzysk olimpijskich w Londynie – 28 lipca 1948 r. Rozegrano zawody łucznicze dla przebywających w ośrodku inwalidów wojennych. Celem dr. Guttmanna było stworzenie równoważnej z igrzyskami olimpijskimi, elitarnej konkurencji sportowej dla osób niepełnosprawnych.

W 1952 r. zawody te przekształcono w rywalizację międzynarodową, z udziałem weteranów brytyjskich i holenderskich. Turniej okazał się zalążkiem igrzysk paraolimpijskich, a te po raz pierwszy odbyły się w Rzymie w 1960 r. Parałucznictwo było częścią tamtej imprezy sportowej. I w programie pozostało do tej pory. Rozegrane wówczas zawody nie miały nic wspólnego igrzyskami osób pełnosprawnych. Parasport nie był formalnie częścią ruchu olimpijskiego. Na pokonanie tej bariery trzeba było czekać do roku 1988. Wtedy – w Seulu – sportowcy z niepełnosprawnością mogli wreszcie rywalizować o medale paraolimpijskie na tych samych obiektach, na których bezpośrednio przed nimi walczyli olimpijczycy.

Łucznictwo osób z niepełnosprawnością – zasady gry

Zawodnicy strzelają z odległości 70 m w konkurencji łuków klasycznych i 50 m – łucznicy strzelający z łuków bloczkowych, zarówno w kwalifikacjach, jak i w strzelaniu finałowym. Podczas kwalifikacji oddaje się 72 strzały. Na dystansie 70 m zawodnicy używają tarcz o średnicy 122 cm – dla łuczników strzelających z łuków klasycznych i tarcz o średnicy 80 cm – dla łuków bloczkowych. W pierwszej kolejności odbywa się runda kwalifikacyjna. Zawodnicy strzelający zarówno z łuków klasycznych, jak i bloczkowych. Następnie rozpoczyna się runda eliminacyjna, w której zawodnicy walczą ze sobą systemem pucharowym.

• 

• 

Zawodnik, który zajął 1. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej, walczy z zawodnikiem z miejsca 32., zawodnik z miejsca 2. – z zawodnikiem z miejsca 31., itd. Łucznicy, strzelający z łuków klasycznych, pojedynki rozgrywają na sety, strzelając po trzy strzały. Ten zawodnik, który uzyska pierwszy 6 punktów, przechodzi do dalszej rywalizacji. Za wygrany set zawodnik otrzymuje 2 punkty, a za remis 1 punkt. W przypadku remisu 5:5 rozgrywa się baraż, czyli zawodnicy dodatkowo strzelają po jednej strzale, a o zwycięstwie decyduje trafienie bliżej środka tarczy.W łucznictwie bloczkowym o zwycięstwie w pojedynku decyduje pięć serii strzelonychpo trzy strzały. Zawodnik, który uzyska wyższy wynik, przechodzi do dalszej rywalizacji i tak aż do finału. W przypadku równej liczby punktów, podobnie jak w łukach klasycznych, decyduje baraż na tych samych zasadach.

KONKURENCJE W ŁUCZNICTWIE PARAOLIMPIJSKIM:

RWO – kobiety, łuki klasyczne,

CWO – kobiety, łuki bloczkowe,

RMO – mężczyźni, łuki klasyczne,

CMO – mężczyźni, łuki bloczkowe,

W1 kobiety – porażenie czterokończynowe,

W1 mężczyźni – porażenie czterokończynowe,

konkurencje mikstów – łuki klasyczne, bloczkowe i W1.

Łucznictwo osób z niepełnosprawnością – jaki używają sprzęt

Sprzęt w łucznictwie paraolimpijskim, uzależniony jest od konkurencji, w jakiej zawodnicy startują. Łucznicy podzieleni są na dwie grupy:

• klasyczni łucznicy – strzelają z łuków refleksyjnych,

• bloczkowi łucznicy (compound).
• Poniżej znajduje się filmik z relacji Halowe Mistrzostwa Polski w łucznictwie osób niepełnosprawnych.

Łuki refleksyjne, zwane też sportowymi (recurve archery), wywodzą się z historycznych łuków angielskich, ale są wykonane z nowoczesnych materiałów, takich jak włókno szklane lub węglowe. Zasadnicza różnica pomiędzy łukami polega na sposobie wypuszczania starzały. W łucznictwie klasycznym zawodnik palcami utrzymuje strzałę i ją uwalnia. Strzelanie z łuków bloczkowych odbywa się za pomocą spustu, który uwalnia strzałę z cięciwy. System bloczków ma za zadanie pomagać łucznikowi, podczas naciągania i zwalniania cięciwy. Łuki bloczkowe i klasyczne różnią się także technologią wykonania,

– występowanie bloczków na ramionach, wielokrążek, dodatkowe kable, itp.

Łucznictwo osób z niepełnosprawnością – klasyfikacja medyczna

Od kwietnia 2014 r. weszły w życie nowe przepisy dotyczące klasyfikacji i mają zastosowanie we wszystkich zawodach międzynarodowych para archery. Aby zakwalifikować się do zawodów, zawodnik musi zdobyć minimum 25 punktów.Gdy ich nie zdobywa, zostaje wykreślony z listy para-archery.

Word Archery – w pełnym porozumieniu z IPC – wyraźnie stwierdza, że igrzyska paraolimpijskie, mistrzostwa świata, Europy i międzynarodowy ranking para archery nie są dla każdego, kto ma jakąś niepełnosprawność, ale tylko dla tych sportowców, u których niepełnosprawność ma bezpośredni i istotny wpływ na osiągnięcia łucznicze. System klasyfikacji medycznej w łucznictwie osób niepełnosprawnych można podzielić na trzy różne klasy:

Pozycja stojąca (ARST) – łucznicy nie mają żadnych dysfunkcji w rękach; mały stopień straty siły mięśnia w nogach, koordynacji albo mobilności; łucznicy w tej klasie mogą wybrać, czy rywalizować w pozycji siedzącej na krześle ze stopami na ziemi czy na stojąco.

Wózek inwalidzki 1 (ARW1) – dysfunkcje w rękach i nogach (tetraplegia), łucznicy mają ograniczony zasięg ruchu, siły i kontroli rąk i słabej albo nieistniejącej kontroli koordynacji ruchowej; nogi niefunkcjonalne, amputacja albo znaczne ograniczenia ruchu, siły i kontroli; rywalizacja na wózku inwalidzkim.

Wózek inwalidzki 2 (ARW2) – paraplegia i ograniczona mobilność w dolnych kończynach; zawodnicy wymagają wózka inwalidzkiego dla codziennego użycia i rywalizują w zawodach na wózku inwalidzkim.

Łucznictwo osób z niepełnosprawnością – Milena Magdalena Olszewska

Polska niepełnosprawna łuczniczka, dwukrotna brązowa medalistka igrzysk paraolimpijskich, mistrzyni świata i Europy. Przygodę z łucznictwem rozpoczyna za namową Alicji Bukańskiej na studiach w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Gorzowie. Studiowała pedagogikę. W 2007 zaczęła trenować łucznictwo, szkoliła ją Alicja Bukańska, następnie trenerem został Ryszard Bukański. W 2009 debiutowała na mistrzostwach świata, zajmując w drużynie 5. miejsce.

Zainteresował cię nasz materiał? Przeczytaj także: Wioślarstwo dla osób niepełnosprawnych

Słuchaj nas online!