Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych

1455

Radio Bezpieczna Podróż online!

Słuchaj muzyki, rozmów oraz najnowszych serwisów informacyjnych. Możesz słuchać nas na wszystkich urządzeniach.

Na zdjęciu niepełnosprawni na wózkach inwalidzkich podczas meczu w tenis stołowy. Do artykułu. Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych.
Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – było o tenisie ziemnym, a teraz o tenisie stołowym dla niepełnosprawnych. Początki tenisa stołowego, jako sportu, sięgają końca XIX w. Przyjęło się, że przodkami tej dyscypliny są tenis ziemny oraz stara japońska gra „gosima”. Zasady gry w tenisa stołowego opracowali Anglicy i po raz pierwszy opublikowano je w Londynie, w 1884 r. Rozwój tenisa stołowego spowodował, że w 1902 r. w Anglii. Powołano pierwszą na świecie krajową federację tenisa stołowego (English Table Tennis Association – ETTA). Tenis stołowy rozwijał się prężnie, od początku stając się jednym z najpopularniejszych sportów na starym kontynencie.

Zaczęły powstawać nowe krajowe federacje. W 1926 r. przedstawiciele czterech federacji: Anglii, Niemiec, Austrii i Węgier, wraz z przedstawicielami innych krajów, utworzyli. Międzynarodową Federację Tenisa Stołowego (International Table Tennis Federacion, ITTF). Miała ona na celu rozpowszechnianie tenisa stołowego na całym świecie oraz koordynowanie przepisów gry i organizowanie zawodów międzynarodowych. Pierwszym przewodniczącym tej organizacji został Brytyjczyk Ivor Montagu. W tym samym roku zorganizowano pierwsze mistrzostwa świata – złoto wywalczyli wówczas Węgrzy. Największy wpływ bez wątpienia na zmiany, a jednocześnie rozwój tenisa stołowego jako gry sportowej, miały przeobrażenia związane z używaną w grze rakietką. Zastosowanie gumowych pokryć deski umożliwiło przyspieszenie gry oraz wprowadzenie różnorodnych rotacji. A skonstruowana przez Japończyków dwuwarstwowa okładzina gąbczasta zrewolucjonizowała technikę wszystkich uderzeń technicznych.

Na zdjęciu niepełnosprawna osoba na wózku grająca w tenisa stołowego.
Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych.

Bez wątpienia bardzo ważnym wydarzeniem było wprowadzenie tenisa stołowego do programu igrzysk olimpijskich (1988, Seul). W związku z tym, w wielu krajach dało impuls do znacznego zwiększenia nakładów finansowych na jego rozwój. Dyscyplina ta jest żywa, ponieważ podlega ciągłym zmianom. Które wpływają na czytelność i widowiskowość gry, a tym samym jeszcze większą popularność. Warto zauważyć, że na IO w Atenach tenis stołowy stał się piątą dyscypliną pod względem oglądalności w TV. Prawdopodobnie tym sportem zajmuje się 300 mln ludzi na całym świecie.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – historia

Pierwszy komitet organizacyjny ds. tenisa stołowego osób niepełnosprawnych utworzono w 1970 r. pod nadzorem. Międzynarodowej Federacji Igrzysk Stoke Mandeville (ISMGF, obecnie IWAS). Odpowiedzialny on był przede wszystkim za organizację zawodów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Zawodnicy po amputacjach i z grupy Les Autres, grający na stojąco. Zostali włączeni do programu Igrzysk Paraolimpijskich (IP) w 1976 r. Na kolejnych IP wystartowały także osoby z porażeniem mózgowym. W 1982 r. zorganizowano pierwsze Mistrzostwa Świata dla wszystkich grup niepełnosprawności.

W tym czasie powstał Komitet ds. Tenisa Stołowego dla Osób Niepełnosprawnych (International Table Tennis Committee for the Disabled – ITTC). Tenis stołowy być może, określony jako pionierski w dziedzinie łączenia wszystkich typów niepełnosprawności. Dlatego nie będzie nadużyciem stwierdzenie, że zawsze cieszył się ogromnym powodzeniem wśród osób niepełnosprawnych. Podczas Mistrzostw Świata w Tajpei, w 2002 r., odbyło się Zgromadzenie Generalne ITTC. Podjęto wówczas decyzję o zmianie nazwy komitetu na Międzynarodowy Paraolimpijski Komitet Tenisa Stołowego (International Paralympic Table Tennis Committee, IPTTC)

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – zmiana z (IPC) na (ITTF)

W 2005 r. Międzynarodowa Federacja Tenisa Stołowego (ITTF). Przyjęła uchwałę o przyjęciu w swe struktury niepełnosprawnych tenisistów stołowych, co we wrześniu 2006 r. zaakceptowało Zgromadzenie Generalne w Montreux. W roku 2008 Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski (IPC) przestał zajmować się tenisem stołowym dla niepełnosprawnych. A funkcję tę przejęła Międzynarodowa Federacja Tenisa Stołowego (ITTF). Od tamtej pory w ITTF działa Wydział Paraolimpijskiego Tenisa Stołowego pod zmienioną nazwą: PTT – Para Table Tennis. PTT odpowiada za zarządzanie tenisem stołowym dla osób niepełnosprawnych na poziomie międzynarodowym. Zrzesza ponad 160 krajów. Więcej niż 100 spośród nich aktywnie uczestniczy w międzynarodowych zawodach.

Na zdjęciu mężczyzn na wózku inwalidzkim grający w tenisa stołowego.
Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych.

Na całym świecie jest około 2500 zawodników, którzy rywalizują podzieleni na 11 klas niepełnosprawności zgodnie z płcią. Wszyscy zawodnicy, podczas rywalizacji uzyskują określone punkty, które wykorzystuję się do tworzenia rankingu światowego. Pozycja w rankingu światowym jest decydująca w rozstawieniu zawodników w turniejach międzynarodowych. Oraz w kwalifikacji do mistrzostw świata i igrzysk paraolimpijskich. Corocznie odbywa się około 30 międzynarodowych turniejów organizowanych pod egidą PTT ITTF na wszystkich kontynentach. W zależności od ich „ważności” określane jako 20-, 40-, 50-, 80- i 100-punktowe. Przy czym 20- i 40-punktowe są międzynarodowe turnieje, 50-punktowe to mistrzostwa kontynentów. 80 punktów określa mistrzostwa świata, a 100 igrzyska paraolimpijskie. Które jako jedyne są sankcjonowane przez Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – zasady gry

Zawody w tenisie stołowym dla osób niepełnosprawnych odbywają się w konkurencjach indywidualnych i drużynowych. Dla kobiet i mężczyzn, w klasach od 1 do 11, w razie konieczności w klasach łączonych. Od 2016 r. odbywają się również turnieje dla kategorii wiekowej „junior”, tj. dla zawodników do 23 lat. We wszystkich turniejach PTT turniej gier indywidualnych odbywa się przed turniejem drużynowym. Podczas turniejów o współczynniku 20, mogą być rozgrywane inne konkurencje zatwierdzone przez PTT Division, np. gry podwójne. Wszystkie gry w turniejach PTT odbywają się do trzech wygranych setów.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – turnieje indywidualne w klasach

Pierwszy etap odbywa się w grupach systemem każdy z każdym. Liczba zawodników w grupie, jeśli to możliwe, powinna wynosić 4, choć możliwe jest 3 ale nie więcej niż 5. Priorytetem są grupy 4-osobowe. Jeżeli w określonej klasie startuje 5 lub mniej zawodników, zawody rozgrywane tylko w grupie. O liczbie grup decyduje sędzia główny po konsultacji z delegatem technicznym. Zwycięzca i drugi zawodnik z grupy awansują do drugiej rundy turnieju.

Na zdjęciu niepełnosprawny mężczyzna grający w tenisa stołowego.
Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych.

Jeżeli do turnieju zgłosi się co najmniej 48 zawodników z jednej klasy, utworzone zostanie 12–16 grup. W takim przypadku do drugiej rundy awansują tylko zwycięzcy grup. Drugi etap rozgrywany w systemie pucharowym. W drugiej rundzie zwycięzca z grupy A jest rozstawiany na szczycie tabeli, a zwycięzca grupy B na samym dole tabeli. Zwycięzcy grup C i D są losowani na środkowe pozycje – na górze lub na dole tabeli. Drudzy zawodnicy grup A, B, C, D są dolosowywani. Do górnej lub dolnej połowy tabeli po przeciwnej stronie niż zwycięzcy ich grup.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – turnieje drużynowe w klasach

Rozgrywki drużynowe w ramach PTT zawsze są rozgrywane systemem każdy z każdym lub kombinowanym systemem każdy z każdym i pucharowym. Mecze w turnieju drużynowy, rozgrywane są skróconym systemem opracowanym na potrzeby rywalizacji osób niepełnosprawnych. Pierwsza gra – debel, druga gra – A vs X. Jeśli jest remis 1:1 odbywa się trzecia gra – B vs Y. Mecz kończy się wynikiem 2:0 lub 2:1. Minimalna liczba zgłoszonych drużyn: cztery. Drużyna może składać się z dwóch lub trzech zawodników. Pierwsza runda rozgrywana w grupach systemem każdy z każdym. Pierwsze dwie drużyny awansują do drugiej rundy. Druga runda rozgrywana w systemie pucharowym. Jeżeli w określonej klasie jest zgłoszonych cztery lub pięć drużyn, zawody rozgrywane są tylko w grupie.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – przepisy gry w tenisa stołowego

Międzynarodowa Federacja Tenisa Stołowego (ITTF), od chwili powstania, określa przepisy gry, regulaminy zawodów i wytyczne dotyczące tenisa stołowego. Od 2002 r., mecz tenisa stołowego osób niepełnosprawnych toczy się do trzech wygranych setów, do 11 punktów. Aby wygrać seta, jeden z zawodników musi osiągnąć 2-punktową przewagę. Serwis stosowany jest naprzemiennie co dwie piłki, z wyjątkiem sytuacji, gdy wynik wynosi 10:10. Wówczas zawodnicy wykonują po jednym serwisie na przemian. Przerwę na wytarcie potu można stosować po każdych sześciu piłkach. Zawodnikowi przysługuje jedna, 1-minutowa, przerwa na żądanie, którą może wykorzystać w dowolnym momencie gry, raz w meczu.

Pojedynki odbywają się jako:

– gry indywidualne (jeden na jednego),

– gry podwójne: deblowe (dwóch na dwóch) i miksty (pary mieszane – kobieta z mężczyzną).

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – serwisy różnice

Różnice w serwisie w grze pojedynczej:

serwis jest poprawny wtedy, gdy po odbiciu na połowie przeciwnika piłka podąża w kierunku linii końcowej stołu. Przerwa w grze i powtórzenie serwisu powinny być stosowane.

Na zdjęciu mężczyzna na wózku inwalidzkim grający w tenisa stołowego.
Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych.

Kiedy piłka po serwisie opuszcza stół, kierując się na którąkolwiek z linii bocznych. Zawodnika odbierającego (przy jednokrotnym, albo wielokrotnym odbiciu się). Kiedy piłka po serwisie, po odbiciu się na stronie przeciwnika, wraca w kierunku siatki. Kiedy piłka zatrzymuje się na powierzchni stołu, po stronie odbierającego;

– punkt zostaje przyznany gdy. Zawodnik odbierający piłkę uderza ją, zanim przekroczy ona linię boczną lub wróci do siatki.

Różnice w grze podwójnej:

– serwis powinien być powtórzony (bez punktu), gdy. Po odbiciu się na połowie odbierającego piłka wróci w kierunku siatki, piłka zatrzyma się na powierzchni stołu, na stronie odbierającego;

– jeśli zawodnik odbierający piłkę uderza ją, zanim odbije się po raz drugi na jego stronie. Serwis powinien być uznany za poprawny;

Na zdjęciu mężczyźni na wózkach inwalidzkich grający w deblu tenisa stołowego.
Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych.

– w deblu, osoba serwująca powinna najpierw wykonać poprawny serwis po przekątnej stołu, biorąc pod uwagę wyżej wymienione wyjątki. Zawodnik odbierający piłkę powinien prawidłowo odegrać ją na stół. Następnie wymiana toczy się według zasady „kto bliżej”;

– podczas gry, żadna z części wózka inwalidzkiego nie powinna wystawać poza umowne przedłużenie środkowej linii stołu. Jeśli część wózka inwalidzkiego wystaje poza środek, sędzia powinien przyznać punkt parze przeciwnej.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – zasady gry w tenisie stołowym

Zasady i przepisy gry w tenisie stołowym niepełnosprawnych na stojąco:

– nie ma wyjątków w zasadach gry dla zawodników stojących z niepełnosprawnością jak i bez. Wszyscy zawodnicy powinni grać według zasad i regulacji ITTF,

– na kartach klasyfikacyjnych znajduje się adnotacja wskazująca, czy zawodnik ma jakieś ograniczenia uniemożliwiające mu wykonanie serwisu według zasad ITTF. Jeśli występują powyższe ograniczenia, to w karcie klasyfikacyjnej opisany jest sposób, w jaki dany zawodnik może serwować,

Na zdjęciu niepełnosprawny mężczyzna podpierający się o kuli grający w tenisa stołowego
Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych.

– jeśli zawodnik, z powodów medycznych musi użyć paska (wokół pasa) i lub gorsetu. Musi udowodnić zespołowi klasyfikacyjnemu, że jest to konieczne. Musi to być zgłoszone Oficjalnemu Klasyfikatorowi przy początkowej lub okresowej klasyfikacji. Pozwolenie na użycie pasa i/lub gorsetu może być wydane na stałe lub tymczasowo, zależnie od powodów i decyzji klasyfikatorów. Musi być wpisane do karty klasyfikacyjnej.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – sprzęt

Sprzęt niezbędny w tenisie stołowym: stół do tenisa stołowego jest prostokątem o wymiarach 2,74 m długości i 1,525 m szerokości. A powierzchnia gry powinna być na wysokości 76 cm nad podłogą. Stoły powinny umożliwiać dostęp wózkom inwalidzkim, bez blokowania nóg zawodnika oraz powinny umożliwiać dostęp dwóch wózków w grach podwójnych. Dla zawodników grających na wózkach inwalidzkich, nogi stołu powinny znajdować się co najmniej 40 cm od końcowej krawędzi stołu. Zestaw siatki oddzielającej dwie połowy stołu ma wysokość 15,25 cm na całej długości.

Piłeczka do gry jest plastikową kulą o średnicy 40 mm i ciężarze 2,7 g, w kolorze białym lub pomarańczowym. Podczas gry zawodnik może mieć założoną dolną część dresu (spodnie). W grze na wózkach inwalidzkich, powierzchnia pola gry może być zredukowana. Ale nie powinna być mniejsza niż 8 m długości i 7 m szerokości; długość pola gry w tenisie stołowym pełnosprawnych wynosi 14 m. Betonowa podłoga jest w zasadzie dopuszczalna w rozgrywkach na wózkach inwalidzkich; natomiast w grze zawodników stojących jest niedopuszczalna; podobnie jak w grze zawodników pełnosprawnych.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – sprzęt / wózek inwalidzki

wózki inwalidzkie muszą mieć co najmniej dwa duże i jedno małe koło. Mogą mieć podnóżki, jeśli są potrzebne, ale jeśli podczas gry. Którykolwiek z podnóżków albo stopa zawodnika dotknie podłogi, przeciwnik zdobywa punkt. Podczas zawodów drużynowych i indywidualnych. Żadna część ciała powyżej kolan nie może być przymocowana do wózka, gdyż mogłoby to poprawić balans ciała. W przypadku gdy zawodnik ze względów medycznych musi posiadać mocowanie lub wiązanie, powinno być to odnotowane w karcie klasyfikacyjnej zawodnika. Wysokość jednej albo maksymalnie dwóch poduszek, na których siedzi zawodnik jest podczas gry ograniczona do 15 cm. Jednocześnie nie wolno używać żadnych innych podkładek na siedzeniu wózka inwalidzkiego. Jeżeli w wózku dokonane są jakiekolwiek modyfikacje wspierające, przymocowane do wózka na stałe lub nie. Zawodnicy muszą poddać się ponownej klasyfikacji na zmodyfikowanym wózku. Wszelkie modyfikacje, które nie są wpisane do karty klasyfikacyjnej są nielegalne i są podstawą dyskwalifikacji zawodnika.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – klasyfikacje medyczne

Dla sprawiedliwej rywalizacji sportowej trzeba uwzględnić różnice pomiędzy zawodnikami niepełnosprawnymi. Celem systemu klasyfikacji jest podział zawodników ze względu na ich możliwości ruchowe. To powoduje, że osoby przydzielone do tej samej klasy niepełnosprawności mają podobne możliwości funkcjonalne. Obecnie, w Paraolimpijskim

Tenisie Stołowym (PTT) jest 11 klas startowych:

klasy od 1 do 5 dla zawodników grających na wózkach (tenis stołowy na siedząco). Klasy od 6 do 10 dla zawodników grających na stojąco (tenis stołowy na stojąco). Klasa 11 dla zawodników z niepełnosprawnością intelektualną.

Zawodnicy z różnych klas mają odmienne możliwości wykorzystywane podczas gry w tenisa stołowego. W największym uproszczeniu można powiedzieć, że im niższa klasa niepełnosprawności, tym mniejsze możliwości funkcjonalne zawodników. Zawodnik, który chce uczestniczyć w rywalizacji sportowej. Zgodnie z przepisami paraolimpijskiego tenisa stołowego (PTT) zobowiązany do poddania się ocenie przez upoważnionych do tego klasyfikatorów. Dysfunkcja narządu lub kończyny nie oznacza, że zawodnik automatycznie kwalifikuje się do gry w tenisa stołowego dla osób niepełnosprawnych. Musi być spełniony warunek minimum niepełnosprawności, czyli. Uszkodzenia mięśniowo-szkieletowe mające bezpośredni wpływ na grę w tenisa stołowego, powodujące minimalne ograniczenia niezbędne do przydzielenia klasy. Jeśli zawodnik nie spełnia minimum niepełnosprawności, nie jest uprawniony do startu w zawodach PTT.

Klasyfikacja zawodnika przeprowadza się po uprzedniej analizie historii choroby oraz badaniu wykonanym przez zespół klasyfikatorów. Obserwacja zawodnika podczas zawodów, przez upoważnionych do tego klasyfikatorów, jest niezbędna do potwierdzenia przydzielonej wcześniej klasy. Podczas procesu obserwacji, w trakcie zawodów, istnieje możliwość zmiany przydzielonej klasy. Następuje to w sytuacji, gdy funkcjonalne możliwości wykorzystywane w grze niż inne w klasie. Do której zawodnik został wstępnie zakwalifikowany.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – charakterystyka zawodników klas 1-5 grających na siedząco

KLASA 1:

brak wyprostu w stawie łokciowym spowodowany brakiem funkcji mięśnia trójgłowego ramienia. Zgięcie w stawie łokciowym nie jest kontrolowane przez mięśnie antagonistyczne. Gra backhandem, ponieważ ten sposób, poprzez uniesienie i rotację w stawie ramiennym, pozwala na zaangażowanie większej grupy mięśni ramienia. Brak poprawnego chwytu rakietki (zawodnik wiąże ją do ręki grającej).

KLASA 2:

zgięcie w stawie łokciowym – zachowana funkcja mięśnia trójgłowego ramienia. Skoordynowane ruchy rąk ale osłabiona siła mięśniowa. Spastyczność kończyn górnych. Brak poprawnego chwytu rakietki.

KLASA 3:

minimalna niepełnosprawność motoryczna w kończynie grającej; ograniczenie ruchomości nie wpływa na grę. Możliwe nieznaczne ruchy tułowia; ruchy uzyskiwane przez trzymanie, pchanie lub opieranie wolnej ręki o wózek bądź udo. Ograniczony balans tułowia, ograniczone ruchy cofania ramienia z powodu braku rotacji tułowia. Spastyczność kończyn dolnych.

KLASA 4:

zawodnik siedzi w pionie, wyprostowany. Zwiększanie ruchów tułowia poprzez trzymanie, pchanie lub opieranie wolnej ręki o wózek bądź udo, Możliwe celowe ruchy wózka. Umiarkowana spastyka kończyn dolnych. Zawodnik jest w stanie utrzymać pozycję siedzącą bez pomocy oparcia.

KLASA 5:

tułów może być pochylany w przód lub celowo unoszony w płaszczyźnie strzałkowej bez użycia wolnej ręki. Napędzanie wózka w przód i w tył jest optymalne z powodu dobrej pozycji tułowia. Zauważalne mogą być ruchy boczne. Zawodnik jest w stanie utrzymać pozycję siedzącą i wykonywać ruchy tułowia bez pomocy oparcia.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – charakterystyka zawodników klas 6 – 8 grających na stojąco

KLASA 6:

porażenie mózgowe – hemiplegia z objęciem ręki grającej, diplegia z objęciem ręki grającej, atetoza (mimowolne powolne ruchy). Poważne uszkodzenia w obrębie kończyn dolnych i górnych. Słaba ruchliwość, słaba równowaga. Podwójna amputacja powyżej kolana. Amputacja w obrębie grającej ręki i kończyny dolnej (kończyn dolnych). Lub obu rąk i kończyny dolnej (kończyn dolnych) lub podobne dysmelie. Artrogrypoza grającej ręki i kończyny dolnej (kończyn dolnych) lub obu rąk i kończyny dolnej (kończyn dolnych). Dystrofia mięśniowa obręczy i tułowia lub inna niepełnosprawność nerwowo-mięśniowa o porównywalnym profilu uszkodzenia. Niecałkowite uszkodzenie rdzenia kręgowego, zawodnicy trzymający rakietkę w swoich ustach.

KLASA 7:

bardzo poważne uszkodzenia w obrębie kończyn dolnych. Słaba równowaga statyczna i dynamiczna, pojedyncza amputacja powyżej kolana + pojedyncza amputacja poniżej kolana. Uszkodzenie stawu biodrowego lub amputacja powyżej kolana tej samej, dominującej strony – zawodnik bez podpórek gra na jednej kończynie dolnej. Amputacja powyżej kolana z brakiem możliwości zaimplantowania protezy (zawodnik gra na jednej kończynie dolnej). Niecałkowite uszkodzenie rdzenia kręgowego. Umiarkowane lub poważne uszkodzenia ręki grającej. Pojedyncza amputacja powyżej stawu łokciowego grającej ręki lub obu rąk, artrogrypoza ręki lub obu rąk. Umiarkowane porażenie mózgowe z hemiplegią lub diplegią obejmującą rękę grającą. Łagodne uszkodzenia grającej ręki i umiarkowane uszkodzenia kończyn dolnych. Umiarkowane uszkodzenia grającej ręki i łagodne uszkodzenia kończyn dolnych.

KLASA 8:

umiarkowane uszkodzenia kończyn dolnych, jedna kończyna dolna niefunkcjonalna, polio w jednej kończynie dolnej. Pojedyncza amputacja nad stawem kolanowym, sztywny staw biodrowy i kolanowy, zwichnięcie stawu biodrowego. Z widocznym skróceniem kończyny, uszkodzenie stawu biodrowego z protezą funkcjonalną, podwójna amputacja poniżej kolana, dwa sztywne stawy kolanowe. Rozszczep kręgosłupa na poziomie S1. Umiarkowane uszkodzenia ręki grającej, pojedyncza amputacja poniżej łokcia bez funkcjonalnego stawu nadgarstka, sztywny staw barkowy lub łokciowy. Umiarkowane porażenie mózgowe z hemiplegią lub diplegią, grająca ręka prawie normalna z umiarkowanymi problemami w kończynach dolnych.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – charakterystyka zawodników klas 9 – 10 grających na stojąco / 11 niepełnosprawność intelektualna

KLASA 9:

łagodne uszkodzenia kończyn dolnych, polio kończyny dolnej (kończyn dolnych) ale dobre ruchy. Pojedyncza amputacja poniżej kolana, sztywny staw biodrowy lub staw kolanowy, poważna artroza stawu biodrowego lub kolanowego. Niecałkowity rozszczep kręgosłupa. Łagodne uszkodzenia grającej ręki, amputacja przez dłoń lub amputacja palców bez funkcjonalnego chwytu, sztywny nadgarstek i palce bez funkcjonalnego chwytu. Umiarkowane ograniczenie ruchomości stawu barkowego lub łokciowego. Poważne uszkodzenia ręki niegrającej, pojedyncza amputacja powyżej łokcia z bardzo krótkim kikutem, uszkodzenie splotu ramiennego z całkowitym porażeniem ręki. Łagodne porażenie mózgowe z hemiparezą lub monoplegią, prawie normalna grająca ręka z minimalnymi uszkodzeniami kończyn dolnych.

KLASA 10:

bardzo łagodne uszkodzenia kończyn dolnych, pojedynczy sztywny staw skokowy. Amputacja przodostopia przez wszystkie kości śródstopia. Zwichnięcie/podwichnięcie stawu biodrowego, artroza łagodna lub umiarkowana, polio – utrata 10 pkt. w sile mięśniowej w jednej kończynie. Bardzo łagodne uszkodzenia grającej ręki, amputacja palca z funkcjonalnym chwytem, sztywny nadgarstek z funkcjonalnym chwytem, osłabienie dłoni lub stawów ręki. Umiarkowane lub poważne uszkodzenie ręki niegrającej. Pojedyncza amputacja poniżej stawu łokciowego z kikutem nie dłuższym niż połowa przedramienia uszkodzenie splotu ramiennego z pewnymi zachowanymi funkcjami. Łagodne uszkodzenia w obrębie tułowia, zesztywnienie kręgosłupa, skrajne skrzywienia kręgosłupa, zmniejszone napięcie mięśniowe, karłowatość – mężczyźni 140 cm lub mniej; kobiety 137 cm lub mniej.

Wszyscy zawodnicy z minimum niepełnosprawności grający na stojąco przyporządkowani do klasy 10. W klasie 11 startują osoby z niepełnosprawnością intelektualną.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – zalety tenisa stołowego dla osób z niepełnosprawnością

Tenis stołowy jest sportem, który można uprawiać od wczesnego dzieciństwa do późnej starości. 300 mln osób, które deklarują systematyczne treningi, plasuje go na drugim miejscu wśród najpopularniejszych sportów. Dzięki swojej prostocie jest znakomitym środkiem rozwoju psychoruchowego dla osób z niepełnosprawnością, grających na stojąco jak i siedzących na wózku.

Według dr. Wengera tenis stołowy jest najlepszym sportem dla zachowania młodości i sprawności. Stwierdził on w swojej pracy, że „ping-pong” jest sportem, w którym bardzo mocno używany jest wzrok. Wzrok jest stymulatorem śródmóżdża, które jest odpowiedzialne za aktywowanie wszystkich komórek i funkcji ciała [Grycan 2007]. Tenis stołowy stosowany w rehabilitacji może przynieść bardzo dobre skutki w postaci. Zapobiegania chorobom serca, poprawy pracy układu oddechowego, zwiększania siły mięśniowej, uelastycznianiu mięśni, poprawy trawienia. A co za tym idzie zmniejszenia nadwagi, która często występuje u ludzi z dysfunkcjami.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – umiejętna dyscyplina

Jest to dyscyplina, w której zawodnicy muszą bardzo szybko przystosowywać się do ciągle zmieniających się sytuacji w grze. Umiejętność „czytania gry” i odpowiedniego reagowania na warunki panujące na stole są niezbędne do skutecznej rywalizacji. Ciągła konieczność zmiennych reakcji wpływa korzystnie na postawę psychiczną i nastrój człowieka oraz poprawia myślenie. Radzenie sobie przy pingpongowym stole może prowadzić do zwiększenia pewności siebie również w życiu codziennym.

Uprawianie tenisa stołowego doskonali szybkość, precyzję ruchów i umiejętność przewidywania. Piłeczka pingpongowa, po mocnym uderzeniu, może osiągnąć prędkość około 200 km/h i musi być odebrana w odległości 2–7 m. Daje to mniej niż 0,5 sek. czasu na kolejne odbicie. Do tego dochodzi ogromna różnorodność stosowanych w grze rotacji, co stawia jeszcze większe wymagania przed każdym zawodnikiem. Niespodziewane miejsca upadku piłki w połączeniu z jej rotacją zmuszają grających do doskonalenia balansu ciała. Wszystko to jest znane i wykorzystywane nie tylko w sporcie czy rekreacji, ale również w rehabilitacji. Stąd m.in. bez wątpienia duża popularność tenisa stołowego w amerykańskich ośrodkach opieki nad osobami chorymi z chorobą Alzheimera.

Tenis stołowy dla osób niepełnosprawnych – Natalia Partyka

Natalia Partyka jest tenisistką stołową, której nazwisko z pewnością od lat jest niemalże synonimem parasportsmenki. Na swoje pierwsze Igrzyska Paraolimpijskie pojechała już w wieku 11 lat, w 2000 roku w Sydney. Doświadczenie tam zdobyte zaowocowało już cztery lata później w Atenach. Gdy nasza zawodniczka zdobyła dwa medale – złoty indywidualnie i srebrny drużynowo. W rezultacie od tamtego czasu Natalia pozostawała niepokonana w swojej kategorii niepełnosprawności. Aż do Igrzysk w Tokio, w rezultacie, ma na koncie 4 indywidualne złote medale paraolimpijskie. Do których ostatnio udało się dołożyć złoty medal drużynowy Igrzysk Paraolimpijskich w Rio de Janeiro oraz w Tokio. Razem z drużyną ma oprócz tego dwa srebrne i jeden brązowy medal, oraz brązowy. I medal indywidualnie zdobyty podczas IP w Tokio. Ma na swoim koncie również 6 tytułów indywidualnej mistrzyni świata.

Pomimo swej niepełnosprawności rywalizuje w zawodach z zawodniczkami pełnosprawnymi i niepełnosprawnymi. Cztery razy wzięła udział w igrzyskach olimpijskich: w Pekinie (2008), Londynie (2012), Rio de Janeiro (2016) i Tokio (2020). Reprezentantka kadry narodowej seniorek. Obecnie jest zawodniczką SKST Hodonin. Urodziła się bez prawego przedramienia. Treningi zaczęła już jako siedmiolatka. Przypadek zdecydował, że wybrała akurat tenisa stołowego. Młoda Natalka niegdyś, obserwowała swoją straszą siostrę podczas gry. Wtedy to trener zaproponował jej, żeby spróbowała. Dlatego na pierwsze zawody pojechała już po pół roku! Po kilkuletnim treningu w gdańskim klubie dołączyła do grupy. Centrum Szkolenia Polskiego Związku Tenisa Stołowego prowadzonej przez trenerów Leszka Kucharskiego i Jarosława Kołodziejczyka.

Zainteresował cię nasz materiał? Przeczytaj także: Tenis ziemny na wózkach

Wspomoż fundację - Przekaż 1.5% podatku

Jesteśmy medium składającym się z osób z niepełnosprawnościami. Jeśli czytasz nasze wiadomości i podoba Ci się nasza praca to zostań naszym czytelnikiem.

Jak widzisz na naszym portalu nie ma żadnych reklam. Jest to możliwe dzięki takim jak TY.

  • Nr. rach. bankowego: 02 1750 0012 0000 0000 3991 4597
  • KRS: 0000406931
  • NIP: 5361910140

Przekaż nam swoje 1,5% a dzięki temu nadal nie będziemy zamieszczać reklam a TY będziesz czytał czysty tekst mając świadomość że przyczyniłeś się do jego napisania.

Brak postów do wyświetlenia