Aero 30 i 50 – Czechosłowacki Jaguar

741

Radio Bezpieczna Podróż online!

Słuchaj muzyki, rozmów oraz najnowszych serwisów informacyjnych. Możesz słuchać nas na wszystkich urządzeniach.

Aero 30
Aero 30 Cabriolet

Aero 30 i 50 – Angielski szyk z Czechosłowacji

Aero 30 i 50, to nazwa modeli zupełnie zapomnianej dzisiaj marki czechosłowackiej. Oczywiście wszyscy pamiętamy o Skodzie, co bardziej zainteresowani motoryzacją pamiętają o osobowych Tatrach. Ale mało kto potrafi wymienić więcej przedwojennych producentów zza naszej południowej granicy. A było ich wielu i w przeciwieństwie do polskiego podwórka, nie poprzestawali na jednostkowych prototypach. Wśród nich, wyroby marki Aero wyróżniały się stosowaniem przedniego napędu i silników dwusuwowych. Pod koniec pierwszej połowy pojawił się bohater naszej dzisiejszej opowieści, Aero 30 i nieco później, jego wersja z mocniejszym silnikiem, Aero 50. Samochody te charakteryzowała piękna sylwetka, której nie powstydziłyby się brytyjskie roadstery i tourery.

Aero 30
Aero 30 Cabriolet z 1934 roku. fot. Miloslav Rejha/Wikimedia Commons

Aero 30 i 50 – Lotnicze korzenie

Nazwa marki sugeruje powiązania ze światem lotnictwa. I jest to bardzo trafne skojarzenie, albowiem Aero było producentem pierwszych czechosłowackich samolotów. Jednak lata kryzysu spowodowały, że firma musiała szukać dochodu również w innych gałęziach przemysłu. Pod koniec lat dwudziestych Aero wykupiło prawo do produkcji małego samochodu NK z silnikiem dwusuwowym. Wkrótce zatrudniła również na stanowisku konstruktorskim jego twórcę, inżyniera B. Novotnego. Okazało się, że była to dobra decyzja. Po udanych modelach 500, 662 i 1000, w kwietniu 1934 roku przyszedł czas prezentacji opisywanej „trzydziestki”. Oficjalna prezentacja odbyła się na XXIV salonie samochodowym w Pradze.

Aero 30 i 50 – Siwy dym

Aero 30 i 50 były napędzane dwusuwowymi silnikami. Mimo tego, że w latach 30. silniki takie miały sporo zalet, to jednak niewielu producentów decydowało się na ten typ napędu. Jedną z przyczyn takich były ograniczenia pojemności silnika dwusuwowego. Wynikają one z jego konstrukcji. Jednak przy małej wydajności silników czterosuwowych, dwutakty świetnie sprawdzały się w mniejszych samochodach. Przy zdecydowanie mniejszych wymaganiach obsługowych, z tej samej pojemności uzyskiwały zwykle wyższą moc. Nie wymagały wymian oleju, częstych w dawnych konstrukcjach, czasami nawet mniej, niż co 2 tysiące km, ani regulacji zaworów. Termosyfonowy, czyli pozbawiony pompy układ chłodzenia miał pojemność aż 16 litrów!

Aero 30 i 50 – Umiarkowanie i bogato

Silnik Aero 30 miał mikroskopijne wymiary. fot. RomanM82/Wikimedia Commons CC BY-SA 3.0

Trzydzieści koni, które pochodziły z dwucylindrówki o pojemności 998 cm3, zapewniało umiarkowane osiągi, zależnie od nadwozia, w granicach 85 – 120 km/h, natomiast spalanie mieszanki 1:30 wynosiło średnio 7-8 litrów, lecz przy ostrzejszej jeździe mogło przekroczyć 10 litrów. Nie były to wartości szczególnie odbiegające od innych samochodów z epoki, ani na plus, ani na minus.

Mocniejsza była czterocylindrowa, dwulitrowa jednostka Aero 50, która zależnie od zastosowania jednego, lub dwu gaźników, dysponowała mocami od 45 do 50 KM i rozpędzała wóz  do nawet około 140 km/h, a spalanie wzrosło do 12 litrów na 100 km.

Napęd przenosiła, poprzez jednotarczowe sprzęgło suche, trzybiegowa skrzynka o cichych biegach 2 i 3. Była ona umieszczona przed silnikiem i przekazywała napęd na wahliwe przednie półosie.

Wspomoż fundację - Przekaż 1.5% podatku

Jesteśmy medium składającym się z osób z niepełnosprawnościami. Jeśli czytasz nasze wiadomości i podoba Ci się nasza praca to zostań naszym czytelnikiem.

Jak widzisz na naszym portalu nie ma żadnych reklam. Jest to możliwe dzięki takim jak TY.

  • Nr. rach. bankowego: 02 1750 0012 0000 0000 3991 4597
  • KRS: 0000406931
  • NIP: 5361910140

Przekaż nam swoje 1,5% a dzięki temu nadal nie będziemy zamieszczać reklam a TY będziesz czytał czysty tekst mając świadomość że przyczyniłeś się do jego napisania.

Brak postów do wyświetlenia