Insulinooporność – czyli co – insulina
Insulinooporność – czyli co. Insulina jest hormonem wytwarzanym przez trzustkę. Jest niezbędna do metabolizowania węglowodanów, w mniejszym stopniu także tłuszczów. Dzięki insulinie energia (glukoza) z pokarmów dociera za pośrednictwem krwi do wnętrza komórek. W ten sposób poziom glukozy we krwi zostaje obniżony, a komórki są odżywione. Gdy poziom insuliny we krwi jest prawidłowy, prawidłowy jest też poziom cukru. Kiedy insuliny jest za mało (lub nie działa ona prawidłowo), diagnoza brzmi – cukrzyca. Natomiast gdy poziom insuliny jest wysoki, a poziom cukru prawidłowy, mamy do czynienia z insulinoopornością. (ang. Insulin resistance, IR) to stan, w którym normalne stężenie insuliny jest niewystarczające, aby umożliwić prawidłową reakcję organizmu na ten hormon. Reakcja na insulinę jest upośledzona, co powoduje, że trzustka musi produkować większą jej ilość w celu regulacji stężenia glukozy we krwi.
Insulinooporność – czyli co – czynniki ryzyka
Głównymi i najważniejszymi przyczynami insulinooporności są nadwaga i otyłość, które wynikają ze złego stylu życia . Brak aktywności fizycznej, siedzący tryb życia za duża ilość cukru i tłuszczu w diecie, oto główni sprawcy insulinooporności. Tkanka tłuszczowa trzewna (brzuszna) jest aktywnym narządem endokrynnym, który produkuje substancje hormonalne, takie jak leptyna, adiponektyna, rezystyna, a te powodują insulinooporność. Inne, poza nadwagą i otyłością, czynniki ryzyka insulinooporności to błędy dietetyczne np. niejedzenie śniadań, nadmierne spożywanie tłuszczu i cukru, nieregularne posiłki, zbyt rzadkie lub zbyt obfite posiłki. Czynnikami ryzyka są również choroby endokrynologiczne z nadmiarem hormonów działających przeciwstawnie do insuliny np. zespół Cushinga, akromegalia, nadczynność tarczycy, hiperandrogenizm, przyjmowanie niektórych leków np. sterydów, antydepresantów, leków przeciwpsychotycznych oraz uwarunkowania genetyczne.
Insulinooporność – czyli co – objawy, zagrożenia, leczenie
U większości osób przypadłość przebiega bezobjawowo. U innych można zaobserwować problemy z utrzymaniem masy ciała (szczególnie nadmiar tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha). Symptomem jest również senność (zwłaszcza po spożyciu posiłku węglowodanowego). Inne symptomy to stany depresyjne, problemy skórne, nadpotliwość, zmęczenie, podwyższony poziom cukru i trójglicerydów, napady wilczego głodu. Insulinooporność prowadzi przede wszystkim do stanu przedcukrzycowego i cukrzycy typu 2. Jednak są z nią związane także zespół policystycznych jajników (PCOS), choroby układu sercowo-naczyniowego, miażdżyca oraz niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby. Insulinooporność jest stanem, który może być „uleczalny”. Istotna rolę odgrywa tu leczenie niefarmakologiczne: zmiana stylu życia i diety, ograniczenie spożywanych kalorii, właściwe bilansowanie posiłków, redukcja masy ciała. Konieczna jest umiarkowana regularna aktywność fizyczną minimum 150 minut tygodniowo. Wdrożenie metforminy u osób poniżej 60 roku życia, przy BMI ≥35 kg/m² oraz u kobiet po przebytej cukrzycy ciążowej (w samej ciąży jest przeciwwskazana), unikanie alkoholu, nikotyny oraz leków o działaniu diabetogennym – głównie sterydów.
Zapraszam do materiału video: Jak pokonać insulinooporność?
Może cię również zainteresować: Mukowiscydoza – przyczyny i leczenie
