Sondaż przeprowadzony przez Rzeczpospolitą ujawnia, że zdecydowana większość Polaków (54%) sprzeciwia się pomysłowi zaminowania granicy z Rosją i Białorusią. Pomysł ten, rozważany przez kraje bałtyckie (Litwę, Łotwę i Estonię), spotyka się z poparciem zaledwie 30% badanych, a 17% nie ma wyrobionego zdania w tej sprawie.
Polacy nie chcą pól minowych na granicy
Przeciwstawianie się minowym zaporom opiera się na kilku argumentach. Po pierwsze, istnieje obawa, że miny mogą stanowić zagrożenie dla ludności cywilnej, zarówno po stronie polskiej, jak i rosyjsko-białoruskiej. Przypadkowe detonacje mogą prowadzić do śmierci i obrażeń, a zanieczyszczenie terenu minami może utrudniać życie na granicy przez wiele lat po zakończeniu konfliktu.
Po drugie, eksperci wojskowi podają w wątpliwość skuteczność pól minowych w powstrzymywaniu współczesnych sił zbrojnych. Nowoczesne technologie wojskowe, takie jak broń pancerna i drony, pozwalają na łatwe ominięcie lub zniszczenie pól minowych.
Po trzecie, zaminowanie granicy może być postrzegane jako akt eskalacji napięcia i pogorszenie stosunków z Rosją i Białorusią. Może to utrudnić przyszłe negocjacje i doprowadzić do dalszych konfliktów.
„Wśród przeciwników zaminowania granicy dominują osoby, które mają poglądy bliskie centrum, w ostatnich wyborach parlamentarnych głosowały na Trzecią Drogę” – podał dziennik.
Zwolennicy minowych zapor argumentują, że mogą one stanowić skuteczny środek odstraszający i spowolnić potencjalną inwazję. Podkreślają również, że miny są używane od wieków jako element strategii obronnej i mogą uratować życie, chroniąc granice.
Traktat Ottawski: zakaz min przeciwpiechotnych
Należy zauważyć, że użycie min lądowych jest prawnie uregulowane Konwencją o zakazie min przeciwpiechotnych. Został podpisany w Oslo 18 września 1997 roku i wszedł w życie 1 marca 1999 roku. Do tej pory ratyfikowało go 164 państwa. Polska, podobnie jak kraje bałtyckie, jest sygnatariuszem tej konwencji, która zakazuje stosowania, składowania i produkcji min przeciwpiechotnych.
Główne cele Traktatu Ottawskiego to:
- Całkowity zakaz używania min przeciwpiechotnych w jakichkolwiek okolicznościach.
- Zakaz składowania min przeciwpiechotnych.
- Zakaz produkcji min przeciwpiechotnych.
- Zakaz przekazywania min przeciwpiechotnych innym państwom.
- Zniszczenie wszystkich istniejących min przeciwpiechotnych w ciągu 4 lat od wejścia w życie Konwencji dla danego państwa.
- Pomoc ofiarom min przeciwpiechotnych.
Chociaż Konwencja o zakazie min przeciwpiechotnych z 1997 roku dąży do całkowitego wyeliminowania tej broni, przewiduje kilka wyjątków od tej reguły. Ich stosowanie jest ściśle określone i interpretowane restrykcyjnie, a ich celem jest ochrona ludności cywilnej i zapewnienie bezpieczeństwa państwom.
Do najważniejszych wyjątków należą:
- Użycie min przeciwpiechotnych do celów obronnych. Dozwolone jest w ściśle określonych strefach, oznaczonych i odgrodzonych, z zachowaniem wszelkich środków ostrożności.
- Użycie min przeciwpiechotnych do szkolenia personelu wojskowego. Dozwolone jest w warunkach kontrolowanych, na specjalnie wyznaczonych terenach, z dezaktywacją min po zakończeniu ćwiczeń.
- Inne wyjątki. Niszczenie innych min przeciwpiechotnych lub usuwanie niewybuchów.
Krytyka Traktatu Ottawskiego
Chociaż Traktat Ottawski zyskał szerokie poparcie międzynarodowe, nie wszystkie kraje zdecydowały się na jego ratyfikację. Wśród kluczowych głosów sprzeciwu znajdują się Rosja, Stany Zjednoczone i Chiny. Krytycy traktatu argumentują, że jego postanowienia osłabiają bezpieczeństwo państw, czyniąc je bardziej bezbronnymi w obliczu potencjalnej agresji. Podnoszą również kwestię utrudnionej obrony granic przed infiltracją terrorystów lub innych grup zbrojnych.
