Nie każda kradzież jest motywowana chęcią zysku. Niekiedy celem jest zwyczajne przywłaszczenie bezwartościowych przedmiotów. Kleptomania jako jednostka chorobowa znana jest już od XIX wieku. Charakterystyczną cechą tego zaburzenia jest niemożność powstrzymania się od kradzieży przedmiotów. Osoby dotknięte kleptomanią następnie je gromadzą, wyrzucają lub oddają.
Kleptomania – przyczyny i rozpoznanie
Zgodnie z definicją zawartą w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 kleptomania „polega na powtarzającej się trudności lub niemożności powstrzymania się od kradzieży przedmiotów, które nie są zabierane dla osobistego użytku ani chęci zysku. Zamiast tego rzeczy skradzione mogą być wyrzucane, rozdawane lub zbierane. Zachowaniu towarzyszy wzrastające uczucie napięcia przed kradzieżą i gratyfikacji podczas tego czynu bezpośrednio po jego dokonaniu”. Specjaliści nadal nie potrafią ustalić dokładnej przyczyny choroby. Patologiczna skłonność do kradzieży w większości przypadków współwystępuje z innymi zaburzeniami lub uzależnieniami. Pacjenci niekiedy też dziedziczą tego typu zaburzenia od najbliższych członków rodziny. Pierwsze epizody choroby zazwyczaj można zaobserwować przed ukończeniem 20. roku życia. W przypadku tej dolegliwości kradzież nie zachodzi pod wpływem zemsty ani złości. Po jej dokonaniu chory odczuwa jednak ulgę. Mimo że między epizodami dręczą go wyrzuty sumienia, to i tak nie jest w stanie przeciwstawić się impulsom nakłaniającym go do niepożądanych działań.
Kleptomania – objawy
Warto podkreślić, że należy odróżnić kleptomanię od typowej kradzieży, motywowanej chęcią zysku. Ludzie dotknięci tą dolegliwością odczuwają podwyższony poziom adrenaliny podczas działania, a także satysfakcję tuż po jego dokonaniu. Między epizodami choremu towarzyszy poczucie wstydu przed najbliższym otoczeniem, a także niemożność opanowania złych impulsów. Kiedy kleptoman zda sobie sprawę ze swojego problemu, zaczyna także odczuwać lęk przed okazjami do kradzieży. Jak wyżej wspomnieliśmy, kleptomanię zwykle rozpoznaje się przed ukończeniem 20. roku życia. Medycy jednak niekiedy diagnozują ją także u dzieci. Najmłodsi kradną zazwyczaj w celu zwrócenia na siebie uwagi dorosłych. Tego typu patologiczne zachowania częściej występują u kobiet. Warto dodać, że zdiagnozowana przez specjalistę kleptomania może zwolnić od odpowiedzialności karnej w przypadku stwierdzonej kradzieży.
Kleptomania – leczenie
Proces leczenia kleptomanii ma podobny przebieg względem innych tego typu schorzeń. W leczeniu farmakologicznym stosuje się środki antydepresyjne. Dzięki nim zwiększa się aktywność neuroprzekaźnika, który ogranicza impulsywny przymus dokonywania kradzieży. Terapia poznawczo-behawioralna pomaga pacjentom oduczyć się złych nawyków. Z kolei celem terapii racjonalno-emotywnej jest zmiana schematów myślenia, które w następstwie popychają chorego do kradzieży. Warto dodać, że leczenie kleptomanii powinno obejmować równolegle wszystkie trzy wyżej wspomniane metody. Poczucie wstydu, które towarzyszy osobom chorym, powoduje, że trudno im szukać pomocy u specjalisty. Zwykle na terapię decydują się zatem dopiero, gdy zostaną przyłapani na gorącym uczynku.
Foto: Canva.com
Zobacz także: https://bezpiecznapodroz.org/?p=108157&preview=true – Zespoół Tourette’a – charkaterystyka choroby
