Ferrari F40 – ku chwale bogów prędkości
Pomiędzy osie drogowego pocisku trafiła jednostka F120 A, czerpiąca pełnymi garściami z konstrukcji napędzających bolidy F1. Trzylitrowa widlasta ósemka była ewolucją wyścigowej jednostki F114 CR2 z modelu 288 GTO Competizione. Zmiany względem bazy nie były rewolucyjne. Włoscy inżynierowie postawili na zmniejszony skok tłoków (dokładnie o 1,50 mm) i na nieznacznie zwiększony stopień sprężenia (o 0,1).
Fenomenalna jednostka napędowa generowała 478 KM przy 7000 obr./min. Maksymalny moment obrotowy wynosił 577 Nm przy 4000 obr./min. Takie parametry były możliwe do uzyskania dzięki zastosowaniu dwóch turbosprężarek IHI, „ładujących” pod ciśnieniem 1,1 bara. Powietrze doładowujące było chłodzone przez dwa intercoolery Behr. Moc trafiała na koła tylnej osi za pośrednictwem pięciobiegowej skrzyni manualnej.
Monstrualny silnik był przytwierdzony do struktury nośnej, w większości wykonanej z kompozytów. Aluminium i stal stanowiły jedynie skromny dodatek. Nadwozie, przykrywające tę niezwykłą konstrukcję, było jednym z najwybitniejszych dzieł sztuki designu. Choć wszystko miało tu swoją funkcję (może poza krytymi reflektorami, które z całą pewnością nie wpływały korzystnie na aerodynamikę), to każdy detal wyglądał, jakby był stworzony tylko po to, by pieścić zmysł wzroku. Boczne wloty powietrza, ogromne „skrzydło” absurdalnie szerokie koła tylnej osi i lakier w kolorze Rosso Corsa – tak, oto kwintesencja prawdziwego Ferrari.
Podobnie jak podwozie, także karoseria została wyprodukowana przy użyciu kompozytów. Wszystko po to, żeby zredukować masę do minimum. Podobno w niektórych miejscach warstwa lakieru była tak cienka, że uważny obserwator, podziwiający piękno włoskiego bolidu, mógł dostrzec strukturę włókna węglowego. Całość osadzono na zawieszeniu, którego nastawy bliższe były wyścigówce niż samochodowi drogowemu.
O surowym charakterze F40 świadczy też lista wyposażenia. Klimatyzacja? Zestaw audio? Nic z tych rzeczy! Na pokładzie hiper-Ferrari znalazło się tylko to, co było niezbędne do jazdy. Efektem tych zabiegów była masa na poziomie 1100 kg (bez płynów), 4,1 sekundy do setki, 324 km/h prędkości maksymalnej i fenomenalne prowadzenie.
Ferrari F40 – czy potwór może być jeszcze straszniejszy?
Geniusz włoskich inżynierów zaowocował najdoskonalszym supersamochodem tamtych lat. Taka maszyna aż prosiła się o wersje torowe. Najbliższe oryginałowi było Ferrari F40 GT, startujące we włoskich seriach wyścigów długodystansowych. W porównaniu z seryjnymi egzemplarzami, różnice ograniczały się do montażu klatki bezpieczeństwa i szerszego ogumienia. Nieco później, gdy regulamin dopuścił taką możliwość, wprowadzono więcej zmian.
Najbardziej znaną spośród wszystkich torowych odmian bestii był wariant F40 LM. Zmiany są widoczne już na pierwszy rzut oka. Kryte światła zastąpiono stałymi, w nadkolach pojawiły się znacznie większe „walce”. Urósł też tylny spojler, który w wersji LM składał się z dwóch skrzydeł. Dodano też sporych rozmiarów dyfuzor. Seryjne lusterka ustąpiły miejsca mniejszym odpowiednikom, zamiast bocznych szyb zastosowano odsuwaną taflę z tworzywa sztucznego.
Spore zmiany wprowadzono też do jednostki napędowej. Silnik, oznaczony symbolem F120 B, otrzymał nowy wtrysk paliwa, wydajniejsze turbosprężarki i skuteczniejsze chłodnice powietrza doładowującego. Torowy zabijaka mógł pochwalić się mocą na poziomie 720 KM i maksymalnym momentem obrotowym wynoszącym 706 Nm. Efektem zmian było przyspieszenie od 0 do 100 km/h na poziomie 3,1 sekundy i prędkość maksymalna 367 km/h.
