Cafe pod Minogą tego filmu nie możesz ominąć

Historia “Cafe pod Minogą” to Warszawski folklor przeniesiony na duży ekran, a autor Stefan Wiechecki „Wiech” ma szczęście, że jego dzieło już w niedługim czasie po publikacji trafia na ekrany kinowe. W tym roku dzień przed Wigilią film obchodzi swoją nierówną, okrągłą 64 rocznicę od premiery. Czy kupiłeś już tradycyjną choinkę, szoferaki z Cafe pod Minogą mogą pomóc.

Kiedy mowa o klasycznych dziełach polskiej kinematografii, nie sposób pominąć “Cafe pod Minogą”. Ten film, który miał swoją premierę w zimowe popołudnie 23 grudnia 1959 roku, szybko stał się ulubieńcem publiczności, a jego historia i postacie na stałe wpisały się w kanon warszawskiego folkloru. „Cafe pod Minogą” to komedia o grupie warszawskich szoferaków, bywalców tytułowego baru „III kategorii z wyszynkiem napojów alkoholowych”. Do oferty gastronomicznej należały dania takie jak „żymne i goronce zakonski ”, z których to najbardziej znane były „zrazy po nalesońsku z gżypkamy”. Tytułowe „Cafe pod Minogą” było filmowym dziełem nakręconym na podstawie książki pod tym samym tytułem, której autorem był Stefan Wiechecki „Wiech”.

Konstanty Aniołek i Jego Bar “III Kategorii”

W centrum fabuły znajdujemy Konstantego Aniołka, właściciela tytułowego baru, który pomimo swojego rubasznego charakteru, skrywał wielkie serce. Jego żona, Stefania Górska, dała nazwę lokalu, choć nie była tym faktem zachwycona. Obok, w sąsiedztwie, funkcjonował zakład pogrzebowy “Wieczny Odpoczynek”, którego właścicielem był Celestyn Konfiteor, kreowany przez Bolesława Płotnickiego.

Maniuś Kitajec i Warszawscy Bywalcy

Maniuś Kitajec, grany przez Adolfa Dymszę, był prawdziwym warszawskim cwaniakiem. Jego przygody wraz z przyjaciółmi Wojtusiem Piskorszczakiem “Starszym” i “Szmają” dostarczały widzom niezapomnianych wrażeń. Jednak to postać Jumbo, granego przez Mokpokpo Draviego, stała się prawdziwą sensacją. Jumbo, “leguralny warszawiak w kolorze żałobnym”, zdobył serce Hanki Bielickiej i publiczności. Warto wspomnieć, że “Cafe pod Minogą” było nieoficjalnym debiutem Stanisława Tyma, który pojawił się w tle jednej z powstańczych scen. Choć jego rola była niewielka, to jednak przyczyniła się do dalszej kariery aktorskiej.

“Cafe pod Minogą” to film, który nie tylko bawi, ale i wzrusza, przypominając o bogatej historii i kulturze Warszawy. To dzieło, które każdy miłośnik polskiego kina powinien znać i cenić.

Recenzje krytyków na temat filmu “Cafe pod Minogą” są pozytywne. Film jest doceniany za humorystyczne przedstawienie warszawskich losów w czasie okupacji. A głównie za unikalny styl i dialogi Stefana “Wiecha” Wiecheckiego. Krytycy podkreślają, że film zarówno śmieszy, jak i wzrusza, co świadczy o wielkim talencie Wiecha jako pisarza. Jest to komedia obyczajowa, która zyskała status klasyka polskiego kina. Do dziś jest chętnie oglądana przez widzów i wyświetlana w telewizji.

Stefan Wiechecki “Wiech” – Twórca Niezapomnianych Dialogów

Reżyserem filmu “Cafe pod Minogą” był Bronisław Brok. Twórcą scenariusza jest Stefan Wiechecki „Wiech”, który z niezwykłą biegłością i humorem oddał atmosferę warszawskich ulic. Jego dialogi, pełne życiowej mądrości i specyficznego humoru, do dziś wywołują uśmiech na twarzach widzów. Film oparty na powieści Stefana “Wiecha” Wiecheckiego, jest uważany za klasykę polskiej komedii obyczajowej. Do dziś cieszy się dużym uznaniem wśród miłośników kina. To co napisał Wiech, to nie tylko zbiór słów, ale przede wszystkim obraz epoki, w której żył i tworzył. Życiorys Stefana Wiecheckiego jest równie barwny jak jego literackie dzieła. Jako autor i obserwator życia stolicy, Wiechecki z niezwykłą precyzją oddawał ducha czasów. Zaczynając od przedwojennych lat 30. aż po trudne chwile powojennej odbudowy i kolejne do czasów Gierka.

“Wiech” – patriota, literat i dziennikarz

Stefan Wiechecki “Wiech”, był wybitną postacią polskiej literatury i dziennikarstwa. Urodził się 10 sierpnia 1896 roku w Warszawie, w rodzinie o bogatych tradycjach patriotycznych. Jego ojciec, Teodor Wiechecki, był właścicielem sklepu wędliniarskiego przy ul. Marszałkowskiej, a matka, Ludwika z Czarniawskich, prowadziła dom.

Po zdaniu matury w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie w 1916 roku, Wiechecki wstąpił do I Brygady Legionów Polskich pod dowództwem Józefa Piłsudskiego. Służył jako ułan w 3. szwadronie 2 Pułku Ułanów Legionów Polskich i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku.

Po wojnie, Wiechecki rozpoczął karierę w teatrze pod pseudonimem Stefan Gozdawa, grając w różnych teatrach warszawskich. W latach 1924–1926 był dyrektorem Teatru Popularnego na Woli, który jednak ostatecznie upadł. Jego twórczość literacka zyskała uznanie dzięki felietonom pisanych w humorystycznej formie. Te skupiały się na sprawach warszawskich, ale czytane były w całym kraju.

Cafe pod Minogą

https://youtu.be/4GscDW-JaIo?si=7LsQWQQdj7JjK-Qi

Z sali sądowej do „Cafe pod Minogą” 

Jako dziennikarz, Wiechecki jest znany ze swoich sprawozdań sądowych, które pisał dla “Kuriera Warszawskiego” oraz “Kuriera Czerwonego”. Jego styl gwarowy, nazwany wiechem, stał się charakterystyczny dla jego twórczości i przyniósł mu miano „Homera warszawskiej ulicy”. W większości akcja przedwojennych felietonów Wiecha dzieje się w Śródmieściu. Po wojnie gwara warszawska nie pasuje do miasta zasiedlonego przez przybyszów z całego kraju i zostaje zakwalifikowana jako gwara peryferii Warszawy. Dlatego trafia tam, gdzie ocalały fragmenty autentycznego miasta i jego mieszkańców, czyli na Szmulki i Targówek. Przed wojną Wiech stara się odwzorować typy i zachowania ludzi. Po wojnie jego twórczość zmienia się w stylizowaną kronikę Warszawy ery socjalizmu.

Stefan Wiechecki zmarł 26 lipca 1979 roku w Warszawie. Wiech pozostawia po sobie bogate dziedzictwo literackie i kulturowe. Jest cenionym i pamiętanym autorem nie tylko przez warszawiaków. Grób Stefana Wiecheckiego znajdule się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Czytaj także inne moje artykuły dotyczące Wielkich Warszawiaków: Wiech warszawiak z krwi i kości oraz Boso, ale w ostrogach Stanisław Grzesiuk

 

Słuchaj nas online!